291 | Megami Tensei Persona

ที่โรงเรียนมัธยมปลายเซนท์ฮาเมร์น อายูคาว่า นาโอะ(ตัวเอก) และเพื่อนๆ ได้เล่นทำพิธีเรียกเปอร์โซน่าที่ลือกันในหมู่นักเรียนแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลังจากนั้นทุกคนก็ไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยม โซโนมุระ มากิ นักเรียนหญิงคนนึงที่ร่างกายอ่อนแอจนไม่สามารถมาเรียนได้ตั้งแต่ต้นปี หลังจากพูดคุยกันทุกคนก็เดินทางกลับระหว่างนั้นเกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้น โรงพยาบาลได้เปลี่ยนเป็นอีกมิตินึงและทุกคนสามารถเรียกเปอร์โซน่าได้และ โซโนมุระ มากิ หายตัวไป พอออกมานอกโรงพยาบาลก็พบว่าเขตเมืองมิคาเงะโจวของพวกเขาได้ถูกปิดล้อมโดยกำแพงแสงประหลาด ทุกคนไม่รู้จะทำอะไรก็เลยกลับไปที่โรงเรียนกันก่อน

ที่โรงเรียนนี่ทุกคนได้พบกับ โซโนมุระ มากิ ซึ่งร่างกายแข็งแรงและมีนิสัยร่าเริง ตรงกันข้ามกับมากิในโรงพยาบาลอย่างสิ้นเชิง หลังจากคุยกันทุกคนตัดสินใจเดินทางไปยังตึก Xebec ที่ดูเหมือนจะเป็นต้นเหตุของเรื่องราว ที่ชั้นบนสุดพวกเขาได้พบกับ ทาคาฮาชิ คันโดริ และเด็กสาวปริศนาคนนึงที่ชื่ออากิ หลังจากเอาชนะทาเคดะ (ลูกน้องคันโดริ) ได้ คันโดริก็หนีไปโดยเครื่องวาร์ป ทุกคนก็วาร์ปไปมายังโรงเรียนอีกมิตินึงและพบว่าโลกนี้นั้นแม้จะคล้ายคลึง แต่ก็มีบางส่วนที่ไม่เหมือนกับโลกที่พวกตัวเอกอาศัยอยู่ ระหว่างนั้นก็ได้พบกับเรย์จิที่หลุดมาเช่นกัน ก็เลยเป็นพวกด้วย

ระหว่างเดินทางไปอีกฟากของเมืองซึ่งผ่านแบล็คมาร์เก็ท ทุกคนติดอยู่ในแบล็คมาร์เก็ต จนต้องไปตามหาคนที่ถูกเรียกว่า “Queen” และพบว่า Queen ก็คือ ซาโตมิเพื่อนของมากิโลกนี้ที่คบกับโยโคจิอยู่ จริงๆแล้วมากิแอบชอบโยโคจิอยู่ และซาโตมิก็ที่คบกับโยโคจิเข้าใจว่ากำลังโดนนอกใจ สุดท้ายก็ปรับความเข้าใจกันได้และออกจากแบล็คมาร์เก็ทไปยังป่าลึกลับที่อยู่บนจุดที่โลกเดิมเป็นสถานีตำรวจ มากิเกลียดสถานีตำรวจและโรงพยาบาล ในโลกนี้สถานีตำรวจและโรงพยาบาลจึงเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น ทุกคนคิดว่าสองสถานที่นี้น่าจะมีกุญแจของเรื่องราวอยู่ ที่บ้านร้างปริศนานั้นล๊อคกุญแจ ทุกคนเลยไปที่ป่ากันก่อน

ที่ป่านี้เองทุกคนได้พบกับเด็กสาวอีกคนนึงที่หน้าตาคล้ายอากิที่อยู่กับกันโดริ เธอชื่อว่าไม ไมได้ถามอะไรกับอายูคาว่า นาโอะ(ตัวเอก) หลายอย่างเพื่อพิสูจน์ความตั้งใจ(ทรูเอนดิ้ง) และในที่สุดก็ยอมมอบ Compact 1 ใน 3 ส่วนมาให้ ทุกคนจึงเดินทางยังปราสาทและใช้ Compact นั้นเปิดประตูและบุกไปเรื่อยจนวาร์ปไปยัง Deva Yaga และพบคันโดริที่ชั้นบนสุดพวก คันโดริเล่าให้ฟังว่ตนเองมีเป้าหมายที่จะทำลายโลกใบนี้โดยเครื่องอะไรสักอย่าง แล้วบังเอิญไปตรงกับคลื่นสมองของโซโนมุระ มากิ (เหตุผลแถสดแถเปี่อยมาก) และโซโนมุระ มากิที่เดินทางกับพวกตัวเอก เป็นมากิจากอีกโลกนึงที่สร้างขึ้นโดย โซโนมุระ มากิ ตัวจริง ทั้ง อากิ และ ไม (Mai+Aki=Maki) ก็เป็นตัวตนด้านนึงของมากิ และโซโนมุระมากิที่ร่าเริงและเดินทางกับพวกตัวเอกนั้นเป็น โซโนมุระ มากิ ในแบบที่ โซโนมุระมากิตัวจริงอยากจะเป็น (งงล่ะซี่…. เอาเป็นว่า Total ตอนนี้มีมากิทั้งหมด 4 คนแล้ว แต่ยังไม่หมดหรอก….)

หลังจากเอาชนะคันโดริได้ มากิในโลกนี้ได้หายตัวไป อากิบอกว่ายังมีมากิอีกคนนึงนึงหลงเหลืออยู่ เธอเรียกว่าแพนดอร่า แต่ก่อนจะไปหาแพนดอร่าเราต้องไปตามตัวมากิของโลกนี้ที่ส่วนลึกของป่าเสียก่อน ก็บุกป่ากันอีกรอบ ณ ที่จุดลึกสุดเราก็เจอกับโซโนมุระ มากิ ของโลกนี้เสียที ง้อสักพักก็ตามกลับมาได้ แต่ยังไม่พอ เรายังต้องไปยังวิหารอารายะ เพื่อ Compact ส่วนสุดท้าย และที่นี่โดนบังคับให้เข้าไปแค่เพียงสองคนคือ อายูคาว่า นาโอะ(ตัวเอก) และมากิ และเราก็ได้พบกว่า อายูคาว่า นาโอะ (ตัวเอก) อีกคนนึง…แต่ก็ไ่ม่มีอะไร มาโชว์สตอล์เกอร์แล้วก็แจกไอเท็มเฉยๆ ที่จุดลึกสุดเราก็พบกับ…โซโนมุระ มากิ อีกแล้ว! และเธอก็ให้ Compact ส่วนสุดท้ายกับเรามา

การต่อสู้ครั้งสุดท้ายที่ Avidya World ซึ่งเข้าผ่านทางโรงเรียนเซนท์ฮาเมร์น หลังจากฝ่านรกดงกับดักทั้งล้านแปดมาได้ ในที่สุดเราก็เจอกับแพนดอร่า อีกร่างนึงของโซโนมุระ มากิ และก็เป็นร่างสุดท้ายเสียที เอาชนะได้ทุกอย่างก็กลับเป็นปกติ…. โซโนมุระ มากิ ตัวจริงก็กลับมาแข็งแรงดี ทุกคนเรียนจบแยกย้ายกันไปตามทาง แฮปปี้เอ็นดิ้ง

ข้างบนนี้คือเรื่องย่อของ Megami Tensei Persona ภาคแรกที่รีเมคลงบนเครื่อง PSP ที่ผมกำลังจะเขียนถึง ที่งวดนี้ตัดสินใจเขียนเรื่องย่อด้วยก็เพราะว่าหลังจากที่ผมหยิบเกมนี้มาเล่นอีกครั้งหลังจากผ่านไป 14 ปี (ออกครั้งแรกปี 1996) ก่อนที่จะเล่นอีกครั้งผมจำเนื้อเรื่องไม่ได้เลยสักนิดเดียว จำได้ว่ามีมากิหลายคน บอสเป็นผีเสื้อ และผมเคยโดนเวทย์ชา+หลับนานครึ่งชั่วโมงโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย ไม่ตายด้วย งวดนี้ในวาระดิถีที่เล่นซ้ำอีกรอบ ก็เลยขอบันทึกเรื่องย่อลงไปเสียหน่อยกันลืม เผื่ออีก 10 ปีมันรีเมคลงเครื่อง PS5 จะได้ขุดมาอ่านก่อนเล่น

เป็นที่รู้กันจาก Entry ก่อน ว่าผมซื้อ PSP แล้ว และเกม Persona ก็เป็นเกมแรกๆที่อยากเล่น และก็เป็นเกมแรกบนเครื่อง PSP ที่เล่นแบบจริงๆจังๆจนจบ สาเหตุที่ขุดมาเล่นอีกครั้งก็มีหลายเหตุผล เหตุผลแรกก็คือชอบเกมซีรี่ส์ Persona อยู่แล้ว เหตุผลที่สองคือผมไม่เคยได้เรย์จิเป็นพวกเลย อยากเจอหน้ามันสักหน เหตุผลที่สามก็คือมีความแค้นที่อยากสะสางต่อกัน Persona ภาคนี้เป็นเกมที่ขึ้นชื่อเรื่องความยาก เมื่อหลายปีก่อนที่ผมเล่นนั้นก็รู้สึกว่ายากอยู่แล้ว มางวดนี้ก็เสี้ยนมากเล่นแบบ Hard ไปเลย พอมาได้สัมผัสอีกครั้งก็เริ่มรู้สึกว่าเกมไม่ได้ยากอย่างที่ฝังใจ เล่นแบบ Hard ก็ไม่ได้เกมโอเวอร์มากมายนักหนา เทียบกันแล้วภาค Megami Tensei 3 ที่เคยเล่นแบบ Hard นั้นยังยากกว่าหลายเท่า แต่ถ้าวิเคราะห์กันลึกๆ ความยากนั้นผันแปรตามความง่ายของการเกมโอเวอร์ด้วย สำหรับภาคนี้ถ้าไม่ตายครบ 5 คนก็จะไม่เกมโอเวอร์ แต่ Megami 3 นั้นถ้าตัวเอกตายก็จะเกมโอเวอร์ทันที ซึ่งเป็นจุดโหดร้ายมาก ถ้าตัดความยากแค่ตัวเอกตาย = เกมโอเวอร์ ก็จัดว่าเกมจะยากขึ้นเยอะ อาจจะเป็นรอง Megami 3 เล็กน้อย แต่ก็ไม่มากนัก และถ้านับจำนวนครั้งเกมโอเวอร์ = ความยากนั้น FF13 อาจจะเป็นแชมบ์เกมยากที่สุดในโลกก็ได้

มานับจำนวนครั้งเกมโอเวอร์กันเสียหน่อย จริงๆโปรเจ็คนับจำนวนเกมโอเวอร์นั้นผมตั้งใจจะทำตั้งแต่ตอนเล่น FF13 แล้ว แต่เล่นๆไปปรากฏว่ามันเกมโอเวอร์ง่ายฉิบหาย ง่ายจนขี้เกียจจด หรือจดไม่ทันเลย ก็เลยล้มโปรเจ็คไป สำหรับ Persona นี้ผมเกมโอเวอร์หลายครั้ง แต่ไม่บ่อยมากนัก อยู่ในระดับจดได้ ก็เลยมาไล่ให้ฟัง

• ครั้งที่ 1 และ 2 ส้วมระเบิดกับฮานาโกะ
  ฮานาโกะเป็นมอนสเตอร์ตัวนึง รูปร่างเป็นโถส้วมและเปิดมีมือยื่นออกมาได้ ฮานาโกะมีสคิลชั่วร้ายอันนึงคือระเบิดตัวเอง ทันทีที่ฮานาโกะบาดเจ็บถึงระดับนึง ฮานาโกะจะระเบิดตัวเองขี้กระจาย ปัญหาคือฮานาโกะไม่ชอบไปไหนมาไหนคนเดียว ฮานาโกะมักจะมาพร้อมกัน 5 โถ และระเบิดติดต่อกันขี้กระจายตายหยังเขียด ผมโดนฮานาโกะระเบิดส้วมใส่ตายไป 2 รอบ จนต้องใช้วิธีเจรจาพาทีลิ้นสาลิกา คุยเอาฮานาโกะมาเป็นการ์ดไว้ พอเจอหน้าก็ชูการ์ดสงบศึกให้ฮานาโกะกลับบ้านไปแต่โดยดี
• ครั้งที่ 3 คอมโบนรก
  ที่ฉากเกือบสุดท้าย หรือสุดท้ายที่หล่ะ จะมีควายสีฟ้าๆ มาพร้อมโดมิเนี่ยน ควายสีฟ้านี้มีท่าไม้ตายอันแสนบัดซบคือระเบิดตัวเองอีกแล้ว แต่ควายระเบิดนี้ไม่เหมือนกับฮานาโกะ ควายระเบิดได้ทันทีไม่ต้องบาดเจ็บ และควายระเบิดไม่ได้เสียดาเมจ แต่จะทำให้ HP เหลือ 1 แทน… พอเหลือ 1 แล้วเจ้าโดมิเนี่ยนก็ยิงเวทย์กระจายซ้ำดับอนาถยกปาร์ตี้…
• ครั้งที่ 4 ลินดาลินดาลินดา
  ฉากสุดท้ายจะมีมอนสเตอร์ชื่อลินดา หน้าตาเหมือนกระทิง มันจะใช้เวทย์เมกิโดลาได้ เมกิโดลาคือเวทย์กระจายสาย Nuclear ไร้ธาตุ เป็นเวทย์สายที่หายากที่สุด เจ้าลินดาเนี่ยก็เหมือนฮานาโกะ คือขี้เหงา ไปไหนมาไหนคนเดียวไม่เป็น ชอบไปกันเป็นกรุ๊ป 5 ตัว มาถึงก็เมกิโดลากันตูมตูมไส้แตกนอนงอกกันถ้วนหน้า ด้วยความที่สู้ไม่ได้เลยก็ใช้วิธีเดิม ส่งพี่หล่อเรย์จิที่สามารถ Threat มอนสเตอร์เพศหญิงทุกตัวให้หลงได้ (กระทิงห่านี่ตัวเมีย) พอเจรจาสำเร็จก็ใช้การ์ดไว้เบิกทาง ไม่ต้องสู้
• ครั้งที่ 5 บอสใหญ่ แพนดอร่า
  ไม่เคยคิดว่าจะได้เกมโอเวอร์กับบอสใหญ่เลย เพราะสมัยที่เล่นบนเครื่อง PS ก็ชนะมันไม่ยาก คราวนี้สู้ไปเรื่อยๆ มันเพิ่มพลังป้องกันจนฟันแทบไม่ลด ยื้อไปจนมันเกือบตายมันก็ใช้ Mabufudyne + Butterfly Flap คอมโบตายห่า 3 คน เหลือ 2 คนติดน้ำแข็ง 1 ใกล้ตาย 1 พออีกเทิร์นก็เกมโอเวอร์สมใจ….

น่าแปลกใจที่ผมไม่เคยเกมโอเวอร์มูโดออน (เดธหมู่) ทั้งที่สมัยก่อนเล่นนี่กลัวจนขี้หดตดหาย เพราะเดินกลับจากฆ่าบอสร่วมชั่วโมงแล้วโดนมูโดออนตายยังไม่ได้เซพ งวดนี้ก็เจอเยอะ แต่ไม่ถึงตาย เป็นขั้นดาเมจแทน หลังจากจบเกมแล้วที่โบราณสถานมิคาเงะชั้นในสุดมีด่านพิเศษ มีบอสพิเศษชั่วๆหลายตัว ในนั้นผมก็เกมโอเวอร์ไปหลายรอบจนขี้เกียจจะจำ มีตัวนึงสู้จน MP ศัตรูหมดมันใช้เวทย์ไม่ได้ โจมตีเราไม่ได้เพราะยืนไม่ตรง…… บอสพิเศษสุดท้ายเป็นหมีน้อยกับรถถังหนู โหดนรกโกงสเตตัสสุดๆ ท่าโจมตีมีแต่ธรรมดาๆ แต่ Stat 99 ทุกอย่าง ฆ่าอยู่ชั่วโมงกว่า MP หมดแล้วหมดอีกถึงจะชนะ ยากน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เหนื่อยมากกว่า

ตอนนี้ผมก็เล่นเนื้อเรื่องปกติจบแล้ว แต่ยังไม่ได้เล่นส่วนของ Snow Queen เลย ซึ่ง Snow Queen นี้เมื่อครั้งออกบนเครื่อง Playstation ภาษาอังกฤษนั้นนอกจากจะเปลี่ยนชื่อตัวละครเป็นฝรั่งแล้วยังตัด Snow Queen ทิ้งไปทั้งหมด อธิบายหน่อย Snow Queen ก็คือเนื้อเรื่องพิเศษของเกม ซึ่งแยกออกจากเรื่องหลัก ถ้าหากทำเควสต์ Snow Queen นี้ก็จะไม่เข้าสุ่เนื้อเรื่องหลัก และก็จะมีตอนจบของ Snow Queen แยกมาต่างหาก เนื้อเรื่อง Snow Queen นี้ไม่มีเนื้อหาอะไรมาก แต่ถ้าจะเล่นให้จบ ก็ต้องเล่นจนเลเวลสูงพอๆกับเล่นเนื้อเรื่องปกติตอนจบเลยทีเดียว เนื่องจากเสียเวลามาก ก็เลยว่าว่างๆค่อยเล่นแล้วกัน


ความรู้สึกแตกต่างอีกอย่างนึงสำหรับการเล่นครั้งนี้ก็คือความต่างของช่วงชีวิต Persona เป็นเกมที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการค้นหาตัวเองของวัยรุ่น บทพูดหลายอันกินใจและสร้างความฮึกเฮิมได้ เมื่อ 14 ปีก่อน (ได้โปรดอย่าเดาอายุผม) สมัยนั้นที่ผมเล่นผมอยู่ในวัยรุ่นค้นหาตัวเอง เวลาที่อ่านบทสนทนาในเกมมีความรู้สึกร่วมอย่างมาก (อาจจะเป็นเพราะอ่านภาษาอังกฤษไม่ค่อยออก) แต่มาเล่นซ้ำคราวนี้กลับรู้สึกว่าบทพูดบางอันน่าเบื่อและเชยตกสมัยไปเหลือเกิน (แต่บทพูดบางอันผ่านไปหลายปีกลับเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก orz)

ปล. ชื่อตัวเอก อายูคาว่า นาโอะ เอามาจากดาราที่ผมชื่นชอบและเพิ่งจะประกาศวางมือไปสดๆ เศร้า…
ปล. งี้เกมหน้าก็ต้องตั้งชื่อว่า ซาโอโตเมะ รุย แล้วสินะเนี่ย