182 | 問題のない私たち

ถ้าการ์ตูน(ผู้หญิง)เรื่องนึง ไม่มีพระเอก ไม่มีตัวละครชาย ไม่มีเรื่องราวความรัก ไม่มีความสัมพันธ์ต้องห้ามระหว่างหญิงกับหญิง แล้วการ์ตูนเรื่องนั้นจะมีเนื้อหาเกี่ยวกับอะไร….

นั่นเป็นคำถามที่ผมถามคนอื่นหลังจากอ่านเรื่อง Mondai no nai watashitachi หรือชื่อไทยเชยนิดว่า “ใครว่าเราเป็นเด็กมีปัญหา” ไม่มีใครเดาถูก จริงๆแล้วการ์ตูนเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของโรงเรียนสตรี จึงแน่นอนว่าไม่มีตัวละครนักเรียนชาย และยังไม่มีครูผู้ชายสุดหล่อมาให้นักเรียนสาวกรี๊ดตามสูตรสำเร็จอีกด้วย ใจความสำคัญคือการกลั่นแกล้งกันในโรงเรียนล้วนๆ รู้กันว่าสังคมญี่ปุ่นมีปัญหาเรื่องการกลั่นแกล้งในโรงเรียนเยอะมาก ด้วยวัฒนธรรมที่เจริญและสังคมที่เป็นระเบียบอย่างสุดโต่ง นอกจากจะมีข้อดีแล้วยังส่งผลข้างเคียงออกมาในรูปแบบต่างๆ เด็กนักเรียนถูกกดดันจากสภาพแวดล้อมที่เคร่งครัดเกินไป จึงนำพามาสู่รูปแบบการกลั่นแกล้งโดยไม่มีเหตุผล
เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นที่นางเอก อายะ เป็นนักเรียนคนนึงในห้องและเป็นหัวโจกในการกลั่นแกล้งเพื่อนในห้อง แล้วก็มีนักเรียนย้ายมาใหม่หนึ่งคนชื่อว่า ไม และอายะก็ไม่ถูกชะตากันในทันที อายะจึงเบนเข็มมากลั่นแกล้งไมแทน แต่นักเรียนใหม่นั้นไม่ใช่นักเรียนธรรมดา ด้วยเพราะเธอเป็นคนที่ย้ายโรงเรียนบ่อย จึงมีประสบการณ์เรื่องการโดนกลั่นแกล้งอยู่เยอะ เธอจึงรู้วิธีที่ตอกกลับการกลั่นแกล้งของอายะ และสุดท้ายก็พลิกกลับมากลายเป็นหัวโจกที่กลั่นแกล้งนางเอกซะแทน
การ์ตูนเรื่องนี้ให้บรรยากาศแวดล้อมที่ดูไม่แต่งแต้ม ไม่ต้องรักษาภาพ ตัวละครทุกคนไม่ใช่คนดีและก็ไม่ใช่คนเลว ทุกคนมีสองด้านและแสดงออกอย่างไม่เสแสร้ง เราได้เห็นวิธีการกลั่นแกล้งที่ชัดเจนจากมุมมองผู้กระทำ รวมไปถึงตรรกะในการคิด เมื่อเทียบกับการ์ตูนที่มีเนื้อหาแนวเดียวกันจะรู้สึกว่าเรื่องนี้สื่อออกมาได้ลึกกว่าเรื่องอื่น (การ์ตูนที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการกลั่นแกล้งไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่) เราจะได้รู้จักความคิดของเด็กสาวเมื่อจับกลุ่มกันเพื่อปกปิดความอ่อนแอของแต่ละคน และรูปแบบของสถานะกลุ่มต่อตัวบุคคลในกลุ่ม ในตอนท้ายของเล่มหนึ่ง หลังจากกลั่นแกล้งกลับกันไปมาไม่มีที่สิ้นสุดโดยไม่ลดราวาศอกแล้ว ทั้งอายะและไมก็เป็นเพื่อนกัน แต่มันไม่ได้เป็นเพื่อนแฮปปี้เหมือนในการ์ตูนผู้หญิงขายฝันหรอก มันเป็นรูปแบบความสัมพันธ์ผิวเผินและพร้อมจะแทงข้างหลังกันตลอดเวลา แต่ต่างฝ่ายก็ประคับประคองให้สมดุลย์ไว้ แต่ทันที่สมดุลย์เอนเอียงลง ไม่ว่าด้านใหนจะเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ อีกด้านนึงก็จะกดมันเอาไว้ทันที
ในเล่มสองนั้นเปลี่ยนเนื้อหามาเป็นความขัดแย้งของนักเรียนและอาจารย์แทน ซึ่งมันก็เริ่มต้นจากเรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ และมันก็น่ากลัวเพราะว่ามันเริ่มจากเรื่องไม่เป็นเรื่องนี่หล่ะ ทำให้รู้สึกว่าจุดเริ่มของเรื่องเลวร้ายมันอยู่รอบๆตัวเราตลอดเวลา ในเล่มสามจะเป็นเรื่องของนักเรียนที่ชอบทำร้ายตัวเองโดยมีพื้นฐานมาจากปัญหาครอบครัวและผู้ปกครอง ยิ่งอ่านจะพบว่าเนื้อหาแต่ละเล่มก็หดหู่ไม่แพ้กัน และบทสรุปของแต่ละเรื่องมักจะลงตัวแต่ไม่ชัดเจน สะท้อนกับชีวิตจริงมันก็ไม่มีบทสรุปชัดเจน แต่ก็ต้องประคับประคองชีวิตให้ผ่านมันไปให้ได้
เสียดายที่การ์ตูนเรื่องนี้ยาวเพียงสามเล่มเท่านั้น และในตอนจบก็ยังให้ความรู้สึกเหมือนจบเล่มเท่านั้น อยากให้ปิดเรื่องให้ดีกว่านี้หน่อย เหมือนว่าเรื่องนี้ถูกสร้างเป็นหนังด้วย (ไม่แน่ใจว่าอะไรมาก่อน หนังหรือหนังสือ) แต่ดูภาพแล้วไม่ค่อยน่าดูเท่าใหร่
พักนี้เวลาเช่าการ์ตูนมาอ่าน (ผมพยายามจะลดรายจ่ายจากการซื้อการ์ตูนโดยเปลี่ยนมาเป็นเช่าแทน แต่ดูเหมือนว่าจะแก้ปัญหาไม่ถูกวิธี เพราะกลายเป็นว่าผมเช่าการ์ตูนอ่านเยอะมาก) จะพยายามมองเรื่องที่นางเอกเป็นนักศึกษามหาลัยหรือว่าเป็นสาวออฟฟิศก่อน มีความรู้สึกว่าถ้านางเอกเป็นนักเรียนมัธยมหรือเป็นเรื่องย้อนยุคแฟนตาซี โอกาสไม่สนุกจะสูงถึง 75% เลยทีเดียว แต่ถ้านางเอกเป็นสาวออฟฟิศหรือว่านักศึกษาเนี่ย โอกาสสนุกจะมีมากกว่า 70% แทน นี่เป็นเพราะว่าผมแก่แล้วหรือเปล่าเนี่ย!