172 | 5310

จริงๆแล้วผมเป็นคนที่เกลียดโทรศัพท์มือถือมากเลย เทคโนโลยีอันนี้คิอสิ่งที่เป็นสุดยอดแห่งความต้องการของปัจจุบัน ผมกลับมองว่ามันเป็นการรุกล้ำความเป็นส่วนตัวอย่างรุนแรง จริงๆผมชอบระบบ message นะ แต่มันพิมพ์ยากจังเลย
แต่ถึงจะบ่นยังไง ผมก็มีโทรศัพท์มือถือใช้อยู่ดี น่าเศร้าจริงๆ ใจจริงผมอยากจะตอกกลับใครก็ตามที่มาถามผมว่า “ขอเบอร์มือถือหน่อย?” ว่า “ไม่มีครับ” แล้วก็ยิ้มแบบชัยชนะเหมือนเมื่อก่อน มันให้ความรู้สึกสะใจอย่างมาก การไม่มีอะไรบางอย่างกลับทำให้รู้สึกเหนือกว่าได้ โอกาสแบบนี้มันมีไม่มากนักในสังคมมนุษย์ แต่เมื่อบางครั้งสภาพแวดล้อมมันบังคับ สุดท้ายก็ต้องมีใช้จนได้
มือถือตัวเก่าผมเป็น Siemen รุ่น C62 มั้ง เก่ามากๆ อารมณ์ประมาณว่าถ้าไปขี้แล้วทำหล่นลงไปในโถส้วมก็จะกดชักโครกทิ้งทันทีโดยไม่ลังเล ปกติแล้วผมก็ไม่ค่อยได้ใช้โทรศัพท์มือถือหรอก แต่โทรศัพท์มันก็ยังโทรมอยู่ดี สาเหตุหลักๆก็คือเอาใส่กระเป๋ากางเกง พอถอดกางเกงก็เอาพาดกับราวบันได แล้วโทรศัพท์มันก็ทะยานออกกระเป๋ากางเกง พุ่งจากราวบันใดชั้นสองกระแทกพื้นชั้นล่างแล้วทำการ “โอเพนเก็ตตตตตต!!!!” แยกออกเป็นสามส่วนทันที (เครื่อง ฝาแบตเตอรี่ แบตเตอรี่) ตอนเกิดเหตุครั้งแรกรีบวิ่งไปดู แล้วรวมร่างกลับอย่างเดิม ปรากฏว่าใช้ต่อได้แฮะ จากนั้นก็เลยไม่สนใจเพราะเห็นว่าร่วงไม่พัง ก็เลยมีเหตุการณ์โอเพนเก็ตเกิดขึ้นอีกบ่อยๆ อาการสุดท้ายของเจ้า C62 ก่อนจะแยกทางกันคืออัตราการโทรเข้าสำเร็จอยู่ที่ 1/2 อัตราการโทรออกสำเร็จอยู่ที่ 1/3 เวลามีคนโทรเข้า เครื่องจะทำการ Detect อะไรบางอย่างแล้วก็ขึ้นข้อความว่า “กรุณาใส่ซิมการ์ด” ซึ่งผมคิดว่ามันคงไม่ใช่สิ่งที่โทรศัพท์ที่ดีควรจะทำ แต่กระนั้นก็ตามผมกลับพอใจพฤติกรรมนี้ของมันอย่างมาก เพราะมันทำให้อัตรการติดต่อผมสำเร็จลดลงไปอีก ก็หมายความว่าชีวิตผมก็จะสงบสุขขึ้นตามอัตราส่วนการโทรเข้าไม่สำเร็จ แต่นานๆเข้าชักจะไม่ไหว โดนบ่นโดนโวยเยอะเหลือเกินเรื่องโทรไม่ติด ใหนจะแบตก็เสื่อมชาร์จ 1 ทีใช้ได้วันเดียว (ทั้งๆที่ Standby อย่างเดียว) สุดท้ายตระหนักได้ ก็ถึงกาลสมควรที่จะซื้อเครื่องใหม่ซะที
จะเลือกซื้อโทรศัพท์ อย่างแรกก็คงจะเป็นตั้งงบ ผมไม่ได้ใช้โทรศัพท์อะไรนักหนา ใจจริงไม่อยากได้แพงเท่าใหร่ เก็บตังไปซื้อ PSP ดีกว่า แต่งวดนี้มี Event พิเศษคือผมซื้อ Notebook ใหม่เครื่องนึงให้แม่ แล้วแม่ผมจะซื้อโทรศํพท์ใหม่ให้ผมเป็นการแลกเปลี่ยน เพราะแม่ผมเป็นคนที่โทรมาใช้งานผมเยอะเป็นอันดับต้นๆ ดังนั้นงบงวดนี้เลยออกจะเยอะสักหน่อย เพราะซื้อ Notebook ไปแล้วตั้งสองหมื่นหก ผมเลยตั้งงบโทรศัพท์ไว้ที่ไม่เกิน 10,000 บาท
ผมเป็นคนไม่ชอบเป็นคนส่วนมาก โทรศัพท์มือถือที่นิยมมากที่สุดในตลาดก็คือโนเกียผมจึงไม่อยากใช้โนเกีย ดังนั้นรุ่นแรกที่โดนใจผมก็คือ Sony Ericsson S500i

ด้วยความที่เป็นโทรศัพท์แบบฝาสไลด์ดีไซน์โฉบเฉี่ยวเท่เก๋ไฉไล ทำให้ถูกใจเป็นอย่างยิ่ง ราคาตอนนั้นก็ราวๆ 8,500 บาท ก็อยู่ในงบกำลังดี ก็เลยเริ่มออกตามหาดูตัวจริง แน่นอนห้างยอดนิยมสำหรับผมก็ต้องเป็น The Mall รามคำแหงที่เดินจนพนักงานเปิดประตูจะชวนไปกินข้าวแล้ว แต่อนิจจาเดอะมอลไม่ได้เป็นห้างที่มีโทรศัพท์ขายมากนัก ผมจึงไม่สามารถพอเจอน้อง S500i ตัวจริงได้
ผมเลยไปหาที่อิมพีเรียลเวิร์ลลาดพร้าว ก็ได้พบและสัมผัสกับตัวจริงสมใจ แต่แรกเห็นกลับไม่ประทับใจเท่าใหร่ ด้วยน้ำหนักที่เบา พลาสติกดูราคาถูก ไม่เหมือนในรูปที่มันวาว พอลองสไลด์ดูก็รู้สึกกลวงๆกระจอกๆ ยิ่งได้เห็นตัวสีเหลืองนี่ยิ่งรับไม่ได้ เสร่อมาก สุดท้ายน้อง S500i ก็ตกรอบไป
ผมเลยกลับไปหาโนเกียจนได้ ตัวที่ชอบก็คือ 5300 express music

เพราะว่ามันบางมาก และดีไซน์ก็สวยดี พอได้จับตัวจริงก็รู้สึกแข็งแรง แน่นหนา ต่างจาก S500i ที่ก๊องแก๊งอย่างเห็นได้ชัด สเป็คอะไรก็โอเค (จริงๆโทรได้ก็พอแล้ว) กล้องก็ไม่ขี้ริ้ว ก็เลยตกลงปล่องชิ้นกับเจ้า 5310 ตัวนี้ในราคา 7,500 บาท เอาสีแดงเพราะเป็นเรดเมจ!
พอเอามาทดสอบใช้งาน ซึ่งก็ไม่รู้จะใช้งานอะไรเพราะไม่ค่อยใช้งานโทรศัพท์(ฮา) แต่สิ่งที่อยากทำอย่างมากแล้วเครื่องเก่าทำไม่ได้ก็คือการ Custom หน้าจอและเสียงเรียกเข้า แน่นอน เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มีให้เสียตังดาวน์โหลดเป็นล้านๆแบบ แต่ก็ไม่มีอันใหนถูกใจเท่าทำเองแน่นอน ผมก็จัดแจงเลือกรูปมาทำวอลเปเปอร์โทรศัพท์และทำ Ringtone มาใช้เองสามสี่แบบ สนใจก็ดาวน์โหลดไปลองได้
Ain’t Gonna Run
Die
Euphoric Field (อัพโหลดอยู่)
Heaven
Wallpaper
ใช้งานมาก็ไม่มีปัญหาอะไรใดๆ นอกจากเสียงเรียกเข้าเบาไปหน่อย บางทีอาจจะไม่ได้ยิน กล้องก็โอเค ผมเอาไปกดกดถ่ายรูปแมวแถวบ้านมาเต็มไปหมด ฟังเพลงก็ดี แต่ไม่ได้สนใจเพราะมี iPod อยู่แล้ว ในเครื่องมีเกมชื่อ Bloxx (เกมสร้างตึก) กับเกมหนอน ผมเล่น Bloxx จบแล้วนะ สร้างเมืองมีคนมากกว่า 19000 คนได้ เล่นอยู่นานเหมือนกัน
วันก่อนเดินโลตัส เห็นรุ่นผมมันเหลือ 7400 ซะแล้ว ราคาลงเร็วจัง orz

ข้างล่างมี Love Blog ด้วย