สวัสดีค่ะ…..เอริโกะค่ะ
เคยสิ้นหวังหรือท้อแท้กับความสามารถของตัวเองบ้างใหมคะ
ความอ่อนแอและความไร้ค่าของตัวเอง
ในบางวันบางเวลา เราก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลยจริงๆ…..
หดหู่ สิ้นหวัง
ปล่อยตัวเองให้ล่องลอยไปตามกระแสธารแห่งเวลา
เรื่องของเรื่องคือเขียนบรรยายความรู้สึกหลังจากดูอนิเมจบสามเรื่องต่อกันใน Entry เดียว ได้แก่ คลานนาด คิมิคิส ทรูเทียร์ส เสร็จแล้วทั้งสามเรื่อง ยิ่งเรื่องทรูเทียร์สนั้นเขียนไว้ยาวมากๆ หลังจากเขียนจบก็ได้ตรวจทานและแก้ไขสำนวนในบทแรกเสร็จ กำลังจะกลับบ้านก็เซพ แล้วไม่รู้มันเกิดอาเพทใดๆ พอกลับมาบ้านมาจะแก้คำผิดและสำนวนต่อ แต่พอเปิดขึ้นมาก็เหลือเพียงของเรื่องคลานนาดแค่ครึ่งเรื่อง ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีร่องรอยของไอ้ที่เคยเขียนไว้เลย หลังจากสูดลมหายใจให้ลึก ตั้งสติให้ดี ก็คิดว่าไม่มีทางได้คืนมาแน่ เพราะบล๊อกยังไม่ได้ Publish จึงไม่มีใน Cache ของ Browser และ WordPress ก็ไม่ได้มีระบบ History แต่อย่างไร
คำนวนจากผลงานความเสียหาย น่าจะมีสาเหตุได้สองกรณี อย่างแรกคือกดเซพแล้วเน็ทเหียกขึ้นมากระทันหัน ก็เลยเซพได้เพียงครึ่ง (ที่จริงไม่ถึงครึ่งเลย) เดียว ซึ่งกรณีนี้เคยเกิดมาแล้วหลายครั้ง (แต่ก็ยังไม่เข็ด) กรณีที่สองคือเปิดหน้า Edit Entry ไว้หลายอัน แล้วมันก็แข่งกัน Autosave ทำให้อันเก่าที่เขียนไปนิดเดียวนั้น Autosave ทับอันใหม่ไปด้วยเลย จริงๆตอนก่อนจะเซพก็ฉุกใจขึ้นมาเหมือนกัน ได้กด Copy ไว้เพื่อที่จะไปเซพไว้เป็น Text File ข้างนอก แต่พอเห็นมันเซพไปด้วยดีก็เลยไม่ได้กด Paste ใส่โปรแกรม Text Edit ไม่นึกเลยว่าสำนึกผิดชั่ววูบจะทำให้เกิดเรื่องสยองขวัญได้ขนาดนี้…..
ยิ่งจะให้เขียนใหม่ให้เหมือนเดิมนั้นเป็นเรื่องที่น่าเบื่อเป็นล้นพ้น ตอนนี้ก็เลยแก้ไขแค่ให้เสร็จเรื่องคลานนาด แต่ก็ยังไม่ได้กด Publish แต่อย่างไร ตามความตั้งใจเดิมนั้นจะเขียนทั้งหมด 4 เรื่อง ได้แก่คิมิคิส ทรูเทียร์ส คลานนาด และก็ชิโกฟุมิ อาจจะแถมเรื่องมินามิเคะภาคแรกอีกอัน (มินามิเคะสนุกมาก ชั้นเกิดมาเพื่อสิ่งนี้!!!!) หากเมื่อใดความตั้งใจกลับมา ก็จะเขียนใหม่ให้เสร็จโดยไว ตอนนี้ขอตัวหนีความจริงไปเล่นเกมดีกว่า
ความรู้สึกที่บันทึกไว้ไม่อาจหวนคืนกลับมา
แม้จะพยายามไข่วคว้าอย่างสุดความสามารถ…..
สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็มีเพียงหลบไปหาที่ว่างๆ
เงียบสงบ
พักใจให้หายเหนื่อยล้าสักครา…..
ปล. ตอนนี้ติดตั้ง Plug-in ทำ Revision (คล้ายๆ History) แล้ว หวังว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก
….เดจาวูมาก ๆ
เดจาวูสุด ๆ
ที่โบ๊ะจังกล่าวมานั้น เหมือนที่เราเพิ่งเจอเลยล่ะ… คือมันเหมือนตึกที่บรรจงก่อขึ้นมา จนเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง จนเราเริ่มพอใจแล้ว มันพังครืนลงไปในชั่วข้ามคืน แถมยังโดนธรณีสูบอีกต่างหาก… พอตื่นเช้าขึ้นมาก็เจอแต่ลานว่างเปล่า ไม่เหลือแม้แต่ซาก…. ไม่เหลือแม้แต่ซากจริง ๆ
คือ HardDisk ที่เพิ่งตายไปเมื่อต้นปีน่ะ คือทุกสิ่งทุกอย่างในโลกเทคโนโลยีของเรา ทุกอย่างที่ทำในคอม เขียนมรคอม วาดในคอม หรือเซฟไว้ในคอม ต่างก็อยู่ในเครื่องนั้น ทั้งรูปถ่ายดิจิตอล….ตลอดสองปี และพล็อตนิยายที่ยังไม่เคย publish หรือเอาให้ใครอ่าน หรือแม้แต่พล็อตที่กลั่นออกมาเป็นเรื่องแล้ว แต่ยังไม่ถึงเวลาเอาให้เพื่อนอ่านตรวจภาษา… ก็อยู่ในเครื่องอย่างลับ ๆ ไม่มีตัวสำรองเก็บไว้ที่ไหนเลย
พอมันหายไปแล้วเหมือนวิญญาณออกจากร่าง…. นั่งเอ๋อไปหลายครั้ง ครั้งละหลายรอบ
คือพอเริ่มทำใจได้ ว่า อืม ไม่เป็นไร ไอ้นี่ยังมีจากเพื่อน ก็ไปตาม ๆ ขอไฟล์กลับมา ก็เพิ่งสำเหนียกได้ว่าเพื่อนมีไม่ครบเท่าที่เราเขียน! แต่นาน ๆ ไปก็เริ่มทำใจได้อีกครั้ง และเขียนตอนบู๊ตอนนั้นขึ้นมาให้จนพอใจมากกว่าเดิมแล้ว ก็เพิ่งสำเหนียกอีกครั้งว่า….. พล็อตเลิฟซีนที่ร่างเอาไว้ ยังไม่ได้เรียบเรรียงก็หายไปด้วยเช่นกัน ซึ่งเลิฟซีนมันเขียนยากและ build อารมณ์ยาก!!!! คิดจนหัวแทบแตกก็เสกขึ้นมาใหม่ไม่ได้แล้ว!
เลยทำให้วิญญาณออกจากร่างไปอีก…
ตอนนี้เพิ่งจะเริ่มทำใจได้ หายเอ๋อ กลับมาเป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้าง
ถ้าจะให้แนะนำในฐานะคนที่สูญเสียคล้าย ๆ กัน ก็อยากบอกว่า ให้รีบเขียนใหม่เร็ว ๆ ในช่วงที่ยังไม่ลืมความรู้สึกเดิมน่ะ ถึงมันจะไม่เหมือนเดิม แต่อย่างน้อยก็น่าจะใกล้เคียงกว่าทิ้งระยะไปนาน ๆ นะ
*ครั้งละหลายวัน
OTL พิมพ์ไม่เหมือนที่ใจคิด ทำไปได้…