Honey & Clover เป็นอนิเมชั่นเรื่องนึง เนื้อหาเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับชายหญิงห้าคนในวัยมหาลัยที่แต่ละคนก็มีนิสัย สิ่งที่พอเจอ และปัญหาของชีวิตที่แตกต่างกันไป Honey & Clover ภาคแรกนั้นแกนของเรื่องน่าจะเรียกได้ว่าอยู่เด็กหนุ่มวัยค้นหาตัวเองที่ชื่อทาเคโมโตะ แต่เรื่องราวปลีกย่อยต่างๆก็สัมพันธ์กับคนอื่นในกลุ่มอันได้แก่ มายามะ ชายหนุ่มหัวดี เก่ง พึ่งพาได้ ยามาดะ อายูมิ หญิงสาวที่หลงรักมายามะ นิสัยร่าเริง ยิ้มแย้ม แต่มีกระบวนยุทธ์(?)อันร้ายกาจ โมริตะ หนุ่มบ้าหลุดโลกที่เพี้ยนสุดๆ แต่จริงๆแล้วมีพรสวรรค์ในหลายๆด้าน และสุดท้ายก็ ฮากุ หญิงสาวอายุ 19 ที่หน้าตาเหมือนนักเรียน.ต้น และมีชีวิตอยู่เพื่อวาดรูป
ไม่พูดถึงเรื่องราวลึกๆละกัน เพราะไม่ได้เป็นรีวิวแต่อย่างไร Honey& Clover ถ่ายทอดความรู้สึกของตัวละครออกมาได้นุ่มนวลและขณะเดียวกันก็แทรกด้วยอารมณ์ขันตลอดเวลา ทำให้ดูได้อย่างเพลิดเพลินและก็รู้สึกรับตัวละครไปพร้อมๆกัน ส่ิงที่เหล่าหนุ่มสาวในเรื่องได้ประสปพบเจอนั้นก็เป็นเรื่องราวที่อยู่รอบๆตัวเราทั้งนั้น ข้อคิดหลายๆอย่างก็อาจจะตรงกับชีวิตหลายๆคน สิ่งที่เป็นสเน่ห์ของเรื่องนี้ที่ชอบก็คงเป็นความสนุกสนานที่แฝงความรู้สึกไปพร้อมๆกันนั่นหล่ะ
อันนี้เพ่ิงจะรู้สึกเมื่อไม่นานมานี้ คือผมไม่ได้ดูอนิเม (การ์ตูน) มานานมากแล้ว และเมื่อเร็วๆนี้ผมได้ดู Haruhi และก็ชอบมากๆเลยในตอนนั้น แต่เวลาผ่านมาไม่นาน ผมได้สัมผัสนิยายเรื่องฮารุฮิบ้างนิดหน่อย แล้วก็กลับคิดขึ้นมาในใจว่าผมชอบตัวละครตัวใหนในเรื่องมากที่สุดกันนะ อืม..นางาโตะเหรอ ไม่มีทางหรอกน่า มิคุรุเหรอ…ไม่เลย งั้นก็คงเป็นฮารุฮิ…ก็เฉยๆอีก สรุปว่าไม่ชอบตัวละครเลย แล้วตอนนั้นทำไมรู้สึกประทับใจและสนุกมากหล่ะ…ก็ค่อยๆทบทวน สรุปว่าชอบเพราะความแปลกใหม่ในการนำเสนอ เทคนิคการตัดที่เฉียบคม เรียงตอนแบบสับสนเพื่อเพ่ิมความน่าสนใจ พระเอกที่บ่นได้ตลอดเวลา แต่เอ…ผมชอบเคียวน์นะ มันบ่นได้แสบดีจริงๆ
แต่หลังจากดูภาคแรกจบผมรู้สึกชอบในหลายๆตัวละคร และในหลายๆนิสัยและปัญหาของตัวละครก็ช่างคล้ายกับชีวิตจริง หลังจากนั้นผมก็ได้โหลดภาค 2 มาดูต่อเลย นั่นเป็นครั้งแรกเลยที่ดูอนิเมรวดเดียว 12 ตอนแบบต่อเนื่อง เล่นเอาผมนอนซะตีสาม (และก็ตื่นตีห้าครึ่งเพื่อไปไดนามิส) บรรยากาศในเรื่องก็ยังเหมือน แต่ในภาค 2 นี้ได้สรุปเรื่องราวชีวิตของแต่ละคนไว้ และก็เปิดเผยเบื้องลึกของบางคนอีกด้วย บอกตรงๆว่าผมไม่ชอบบทสรุปเท่าใหร่ เพราะหลายๆมันดูจงใจมากไปหน่อย ทำให้รู้สึกขัดๆ ไม่สมจริง แต่ก็เข้าใจดีว่ามันจำเป็นต้องขมวดเรื่องราวไว้ และวิธีที่จะทำมันก็มีไม่มากนัก แต่ก็ยอมรับว่าทำออกมาได้น่าติดตามและสนุกสนานเหมือนเดิม เพียงแต่เพราะบางครั้งความรู้สึกที่จบลงมันชวนให้รู้สึกสิ้นสุดลงด้วย ผมชอบความรู้สึกในเวลาที่จบภาคแรกและยังไม่ได้ดูภาค 2 มากกว่า ช่วยเวลานั้นเราสามารถคิดถึงตัวละครทุกตัวได้ตลอดเวลา และรู้สึกเหมือนทุกคนยังอยู่ แต่พอได้รับรู้บทสรุปที่ชัดเจนและจงใจเกินไปก็ทำให้รู้สึกเหมือนว่าได้จากกันไปแล้ว
ผมชอบยามาดะที่สุดในเรื่องครับ ยามาดะ อายูมิ หญิงสาวขาสวยที่ความรักไม่มีวันเป็นจริง แต่ก็ไม่ยอมที่จะหยุดรัก และไม่ยอมที่จะมีรักใหม่เพราะกลัวว่าหากตัวเองมีรักใหม่แล้วความรักที่ผ่านมาของเธอจะเป็นเพียงเรื่องโกหก จะกลายเป็นสิ่งไร้ค่า
