รอดชีวิตกลับมาจากฮอกไกโดแล้ว ผ่านแหลมโซยะทะลุวัคคาไนไปเกาะเรบุนริชิริแล้วกลับไปนอนซัปโปโรเรียบร้อย ไม่มีอุบัติเหตุอะไร รถไม่ล้ม ไม่มีบาดเจ็บ แต่มียางรั่ว… แล้วก็เจออะไรหลายๆ อย่าง ที่ทำให้ได้กลับมามองทบทวนตัวเองดู…หรือนี่เป็นทริปค้นหาตัวเองตามรอยทาเคโมโตะจริงๆ!?
อยู่ที่ฮอกไกโดทั้งหมด 10 คืน
กางเต๊นท์นอนแคมป์ทั้งหมด 5 คืน
นอนเกสต์เฮาส์/โรงแรม/ออนเซ็นสนามบิน 5 คืน
ลงออนเซ็น 6 ที่
นั่งเรือเฟอรี่ 3 ครั้ง
ปั่นจักรยานเป็นระยะทางประมาณ 610 กิโลเมตร
ขึ้นเนินไปประมาณ 3200 เมตร
ยางรั่ว 1 ครั้ง
รถล้ม 0 ครั้ง
เจอแมว 3 ครั้ง (แต่ไม่ได้จับเลย)
สบถในใจว่ากูมาทำอะไรที่นี่ นับไม่ถ้วน
สรุปสั้นๆ คือเหนื่อยมากครับ… คิดว่าอาจจะตายได้เลยนะเนี่ยหลายรอบมาก(ฮา) ห้าวันแรกที่เป็นทัวร์ยาวนั้นเหนื่อยมาก เหนื่อยทุกวัน วันหลังๆ ขาเริ่มเจ็บด้วย แต่ดีว่าพ้นวันที่ 5 ไปก็ไม่ได้โหมหนักแล้ว ก็ค่อยๆ ฟื้นตัว การแคมป์ที่ญี่ปุ่นนั้น… ยุรุแคมป์เป็นเรื่องหลอกลวง ของจริงมันไม่ได้กิ๊บเก๋ยุรุยุรุอะไรเลย… ทั้งคนเยอะบ้าง ฝนตกบ้าง สาธารณูปโภคไม่ครบบ้าง แต่ก็ผ่านพ้นมาได้แบบทุลักทุเล…. ก็เป็นประสบการณ์ที่ดี… มั้ง
เส้นชัยที่แหลมโซยะนั้นก็ไม่ได้โรแมนติคหรือมีฟีลลิ่งชัยชนะหรือ achievement เลยสักนิด ไปถึงในสภาพเปียกทั้งตัวไปถึงกางเกงใน ลมพัดแรงจนแทบจะยืนไม่อยู่ ถ่ายรูปเท่ๆ ยังทำไม่ไหว บางวันที่นอนแคมป์ฝนก็ตกเกือบทั้งคืน หนาวเหน็บจนคิดถึงพาโตรัช แต่ก็มีหลายๆ เวลาที่ได้เจออะไรที่ทำให้ต้องตาสว่างและยิ้มออกมา อย่างไรก็ตาม ส่วนมากจะอยู่ในสภาพเหนื่อยจนสายตัวแทบขาดตลอดเวลา ฮ่าๆ
มีอะไรที่อยากเล่าอีกหลายอย่าง เดี๋ยวคงเขียนบันทึกสรุปเป็นวันๆ ออกมาเหมือนคราวก่อน อาจจะเขียนไม่เร็วเท่าแต่ก็จะพยายามให้เร็วที่สุด
มาลงชื่อติดตามรออ่านจ้า XD
แอบคิดว่าเวลาที่ต้องเผชิญอุปสรรคด้วยตัวคนเดียว มันก็เหมือนบังคับให้ต้องคุยกับตัวเอง เลยทำให้ค้นพบอะไรหลายๆอย่างด้วยมั้ง
ไม่แน่ใจว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีรึเปล่า แต่อย่างน้อยๆก็น่าจะเป็นประสบการณ์มีค่าที่หาได้ยากแน่ๆ
รออ่านด้วย