วันก่อนว่างๆเลยเปิด blog ของ iannnnn ที่ติดตามอยู่เรื่อยๆ เจอหัวข้อว่า โตแล้วยังอ่านการ์ตูนอีก? (คลิกไปฟังก่อนอ่านจะดีมาก) สำหรับผมคงต้องเรียกว่าแก่แล้วด้วยซ้ำ(ฮา) ในนั้นจะเป็นรายการ Get Talks เป็นคนสามคนมานั่งคุยกัน รำลึกถึงการ์ตูนในวัยเด็ก ผมก็ฟังเพลินๆ ข้ามมั่งไม่ข้ามมั่ง ได้ฟังมุมมองคนอื่นก็สนุกดี การ์ตูนในดวงใจของเด็กสมัยนั้นจะเป็นการ์ตูนจัมพ์ และก็ค่อนข้างเป็นเรื่องยอดนิยม เช่น slam dunk, YUGIOH หรือ ดราก้อนบอล ซึ่งประสบการณ์ต่อการ์ตูนในวัยเด็กของผมก็ไม่ได้ต่างกับในนั้นมากเท่าไหร่ ดราก้อนบอล, เซย่า, โดราเอมอน, เดอะ Zero, เดอะ Talent ในวัยนั้นผมมีประสบการณ์กับเซย่าฉบับวิดีโอมากที่สุด มันส์มาก รอม้วนใหม่อย่างใจจดใจจ่อ
ผมชอบที่มีคนนึง(ซึ่งดูจะคล้อยตามง่าย?)อ่านการ์ตูนยูโด ก็เลยไปเล่นยูโดทันที มันดูเท่มากๆ ผมเลยลองถามตัวเองว่า เห้ย ในสมัยนั้นเรามีการ์ตูนในดวงใจสามเรื่องที่ส่งผลต่อชีวิตเราอะไรมั่ง ลองคิดๆๆๆ เห้ยไม่มีว่ะ ทำไมไม่มีวะ คืออ่านเยอะนะแต่ทำไมดูปล่อยผ่านทุกเรื่อง ก็เลยไล่คิดดู ตอน ป.6 ขึ้น ม.1 ผมเคยโดนพ่อลงโทษให้เผาการ์ตูนทิ้งทั้งหมด ซึ่งก็นั่งเผาไปร้องไห้ไป เลยเลิกซื้อไประยะนึง แต่ก็ค่อยๆ กลับมาแอบซื้ออยู่ดี (ซึ่งตรงนี้ตรงกับผลสำรวจว่าใครที่วัยเด็กโดนแย่งทำลายอะไรไป จะมีโอกาสสูงมากที่โตขึ้นมาจะทุ่มเงินให้กับสิ่งนั้น) แล้วก็ไล่ๆไปว่าเอ…มันไม่มีการ์ตูนเรื่องอะไรที่ส่งผลกับชีวิตจริงๆเหรอ
คิดไปคิดมาก็ถึงบางอ้อ…ตอนเด็กๆ กูเป็นสายบ้าเกมต่างหาก การ์ตูนอะไรอ่านพอน้ำจิ้ม เมนดิชอยู่ที่ร้านเกมต่างหาก อย่าง Final Fantasy นี่มีผลต่อชีวิตขนาดไหนคงไม่ต้องอธิบาย พูดไปก็แก่ ภาคแรกที่เล่นคือภาค 2 ครับ เครื่องฟามิคอมกูก็ไม่มี แต่กูมีตลับ!? ไปเล่นบ้านเพื่อน ผลัดกันยืม ไปๆมาๆ โดนขโมยไปขายอีกต่างหาก 5555 กลับมาเรื่องการ์ตูน ถ้าให้ยกการ์ตูนในดวงใจตอนนี้ก็คงตอบยาก เพราะอ่านเยอะจนตัวเองยังงง แต่ถ้าสมัยนั้นก็คงเป็นดราก้อนบอล เซย่า มาสๆ แหละ ผูกผันกับหัวหนังสือมากกว่าเรื่องในเล่ม เหตุการณ์ประทับใจก็คือวิบูลย์กิจจู่ๆ ก็เลิกขายการ์ตูนทั้งหมดหันมาเข้าระบบลิขสิทธิ์ ถือเป็นจุดเปลี่ยนของวงการที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา
ตอนนี้ก็ยังอ่านการ์ตูนอยู่ อ่านเยอะด้วย อ่านจนรู้สึกว่าเป็นส่วนนึงของการใช้ชีวิต ไม่มีความรู้สึกอยากอ่านหรือรอเรื่องไหนเป็นเศษ อ่านเพราะว่ามีให้อ่าน
