408 | Winter 2013

หลังจากพยายามเขียนตามปกติ แต่ด้วยความที่ว่าหมดอารมณ์แล้วหล่ะ… ฝืนมากกว่านี้จะยิ่งเขียนแย่ลงไปอีก (ไม่ได้ขี้เกียจจริงๆนะ!?) เอาเป็นว่างดไปละกัน หมดไฟแล้ว ไอ้ที่เขียนไปแล้วก็อ่านๆดูเฉพาะในนี้ละกัน ไม่ถือว่าเป็นงานสมบูรณ์ แต่พูดคุยได้ตามปกติ… กราฟยังไม่ได้ทำไม่ต้องทวง ไม่ทำหรอก! ไม่ซึนเดเระด้วย!
ลำดับก็ตามนี้
จอมมารนมยักษ์>แอมเนเซีย>โคโตอุระซัง>โอเรชูร่า>มอนไดจิทาจิ>ซาซามิ>>เลิฟไลฟ์>Unlimited>>>>มินามิเกะ>ทามาโกะ>>>เซนรันซากุระ>วิวิดเรด[F-Line]>>โรมัน>คิวติเคิล>>>>>>>GJ>>ด่ากาโปะ
จอมมารนมยักษ์
จากที่ดูมาทั้งหมดแล้ว ในซีซั่นนี้จอมมารนมยักษ์เป็นเรื่องที่ความลงตัวสูงสุดหล่ะ แม้ว่าจะไม่ได้มีอะไรโดดเด่นกระชากใจอย่างรุนแรง(…เอ๊ะหรือว่ามี…ไอ้นั่นไม่นับมั้ง) มาโอยูเป็นอนิเมที่เรียบง่ายแต่น่าติดตาม มีบทพูดที่ชวนให้ขบคิดจนไม่อยากเชื่อเป็นนิยายที่เริ่มต้นจากการเขียนเล่นกันใน 2ch งานอนิเมชั่นก็ค่อนข้างลงตัว แต่จากที่สังเกต ในประเทศไทยจะไม่ค่อยพอใจอิมเมจตัวละครจากในนิยาย แต่จะชอบอิมเมจจากเวอร์ชั่นมังงะมากกว่า บอกว่านางเอกหน้าจืดกัน ส่วนตัวแล้วชอบอิมเมจจากนิยายที่วาดโดย Toi8 กว่าเวอร์ชั่นมังงะเยอะ
สิ่งที่อยากพูดถึงที่สุดในมาโอยูก็คือเรื่องราวนี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร ในปี 2008 ช่วงที่ Endless Eight และ Bakemonogatari ฉาย เวลาเดียวกันนั้นเองมาโอยูเริ่มต้นจากการเป็นนิยายเขียนเล่นต่อๆกันในเว็บบอร์ด 2ch เขียนกันคนละบรรทัดต่อๆกันไปเรื่อย ไม่มีพล๊อทไม่มีผู้แต่งไม่มีบทไม่มีแม้กระทั่งชื่อตัวละคร แล้วกฏบางอย่างที่ว่าถ้ากระทู้ไม่มีการตอบเกินเวลาที่กำหนด กระทู้จะถูกล๊อค ผู้อ่านทั้งหมดจึงแต่งต่อๆกันไปเรื่อยๆ ยาวออกไปเรื่อยๆและได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้น จนกระทั่งถูกรวบรวมไปทำเป็นนิยาย เป็นมังงะ แล้วก็ได้ทำเป็นอนิเมชั่นในที่สุด เป็นเรื่องอัศจรรย์ที่น่าประทับใจมาก จากตัวหนังสือที่ช่วยกันเขียนเล่นเพียงเพราะอยากให้มันสนุก ใช้เวลาเพียงไม่นานก็เดินทางไกลไปจนเกินฝัน วินาทีที่พิมพ์เขียนกันนั้น เหล่าคนที่สนุกสนานนั้นจะเคยคิดหรือไม่ว่าวันนึงประโยคที่พวกเขาเขียนจะถูกพากย์เสียงโดยฟุคุจุนและโคชิมิสึอามิ พอคิดอย่างนี้แล้วก็รู้สึกว่ารอบๆตัวเรามีอะไรมากกว่าที่คิดเยอะเลย
แอมเนเซีย
• มาจากโอโตเมะเกม
• นางเอกน่ารักดีเวลาอ้ำๆอึ้งๆ (ฮิโรมิ, ยูเรก้า, นานาลี่)
• ปริศนาน่าติดตาม
• ไอ้แว่นจูนิเบียว
• ฮาเรม
โคโตอุระซัง
• กระชากอารมณ์แท้
• กำกับ+เล่าเรื่องเก่ง
• เข้าใจง่าย เข้าถึงตัวละครได้ในเวลาสั้นๆ
• โปรดัคชั่นห่วยๆ
• อนาคตจะเป็นอย่างไร
โอเรชูร่า
• โทนภาพสีสวยดี
• งานเนี๊ยบ
• พระเอกน่าเบื่อ
• ดึงจุดเด่นคาแรคเตอร์ออกมาได้ดี
• สงครามอวยอีกแล้ว!?
• เป็นอนิเมหัวสีเรื่องแรกที่อยากดูจริงจัง
• ฮิตางิมาก
มอนไดจิทาจิ
• แฟนตาซีเซอไววัลเกม
• ภาพสวยกว่าที่คิด เซอร์วิสนิดหน่อย
• เดินเรื่องน่าติดตาม
• เป็นอนิเมที่เดินเรื่องด้วยพล๊อทจริงๆ
• ตัวละครมีเอกลักษณ์ ขายได้
ซาซามิ
งานของชาฟท์เรื่องเดียวในซีซั่นนี้ เป็นเรื่องเกียวกับสาวฮิคคิโคโมริกับพี่ชายที่เป็นซิสค่อน งานภาพสไตล์แรงๆแบบไม่แคร์คนดู เล่าเรื่องตามใจ ครึ่งแรกน่าเบื่อครึ่งหลังก็ทำให้ตกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้อิมแพ็คท์อะไรนอกจากว่า อ๋อเหรอ การเดินเรื่องออกจะน่ารำคาญๆด้วยซ้ำ ในตอนแรกยังไม่บอกอะไรคนดูเลย ปล่อยให้มึนๆกันไป ดูจบก็ถอนหายใจ เงินมันเหลือเรอะเลยต้องเอามาละลายเล่นซะหน่อย ถ้าไม่ได้ชอบชาฟท์เป็นพิเศษ ไม่ได้ดูก็ไม่ได้พลาดอะไรในชีวิตไป ขายไม่ออกแน่ๆ ถ้าชอบชาฟท์ก็ทนดูไปละกัน คำใบ้ พี่ชายเป็นฮารุฮิเพราะเต้นฮาเรฮาเรยูไค
เลิฟไลฟ์
• ไอมาสโคลน
• มีเป้าหมายชัดเจนกว่าหน่อย
• ฉากร้องเพลงผสม 3D ดูโดดๆ อย่างกับ MMD
• คิดว่าเป็นหนังอินเดียก็สนุกดี
เฮียวบุ Unlimited
ภาคสปินออฟของเซ็ตไตคาเร็นชิลเตรน (สามพลังป่วนพิทักษ์โลก) โดยให้เฮียวบุเป็นตัวเอก อนิเมโปรดัคชั่นได้ Manglobe มาทำ ดีกว่าภาคหลักเยอะมาก กลายเป็นการ์ตูนแอ็คชั่น+ชิงไหวพริบได้อย่างน่าสนุก ตัวละครในกลุ่มเฮียวบุจากภาคหลักก็ปรากฏตัวกันเยอะ ที่ตกใจที่สุดก็คือเฮียวบุแปลงร่างเป็นซุปเปอร์ไซย่าได้…แถมยังขี้เก็กมาก
ทามาโกะมาร์เก็ท
ผมสรุปสั้นๆแบบเข้าใจง่ายๆก่อนเลยละกัน อนิเมเรื่องทามาโกะมาร์เก็ทเหมาะสำหรับคนสองประเภท 1)แฟนบอยเคอง 2)แฟนบอยเกียวอนิ ถ้าคุณมีคุณสมบัติข้อใดข้อหนึ่ง หรือทั้งสองข้อก็เพียงพอจะดูจนละทิ้งเหตุผลข้ออื่นโดยสิ้นเชิงไปได้ ไม่ต้องอายครับ แฟนบอยเคองกับแฟนบอยเกียวอนิมีมากมาย คุณจะมีเพื่อนร่วมทางอันแสนอบอุ่นมากมายแน่นอน
แต่ว่าผมไม่ได้เป็นทั้งสองข้อนั้นน่ะสิ…. ทามาโกะมาเก็ตเป็นงานล่าสุดของสตูดิโอเกียวอนิ คาแรกเตอร์ดีไซน์โดยโฮริงุจิ ยูกิโกะ คนเดียวกับเคองซึ่งในเรื่องนี้ก็ใช้สไตล์เดียวกับเคองแทบจะ 100% แน่นอนด้วยระดับเกียวอนิ คุณภาพงานไม่ต้องเป็นห่วง อนิเมชั่นลื่นไหลหัวแตก เดินเรื่องด้วยตัวเอกหญิงสมองกลวงๆหน่อย พระเอกไม่ต้องเสนอหน้าให้ตะขิดตะขวงใจ มาไลน์นี้รุ่งแน่นอน! แต่ติดปัญหานิดเดียวเอง…ก็คือมันไม่สนุก…
มองกันจริงๆเลยทามาโกะเป็นอนิเมที่เดินเรื่องจืดมาก พล๊อทไม่มีอะไรน่าสนใจ ไก่นั่นก็น่ารำคาญ เดินเรื่องก็ธรรมดาๆ ขายภาพตลาดและสังคมที่พบเจอและมีอารมณ์ร่วมได้ง่าย (จุดนี้ผมก็ชอบนะ) คือนอกจากความเป็นเกียวอนิแล้วมันไม่มีอะไรให้สนใจเลยน่ะสิ ระหว่างดูผมถึงกับหาวไป 3 ครั้ง ไม่มีอะไรประทับใจเลย อย่างจูนิเบียวผมยังรู้สึกว่ามันมีอะไรให้ชอบอยู่บ้าง(เค้าเผลอหัวเราะตอนมันบานิชเมนท์แล้วเอาไม้กวาดตีกันด้วยล่ะ ; 😉 แต่ทามาโกะนี่ไม่มีเลย ไม่มีอะไรให้จดจำให้ติดตาม เลวร้ายยิ่งกว่ามีอะไรให้เกลียดเสียอีก
เซนรันซากุระ
เป็นเรื่องง่ายมากเลยทีเดียวที่คุณจะตัดสินใจดูเซนรันซากุระ “คุณชอบหน้าอกใหญ่ๆหรือ?” A) Yes B) No ถ้าคุณเลือก A) ก็ไม่ต้องลังเลอะไรอีกต่อไป เซนรันซากุระเป็นอนิเมที่สร้างจากเกมที่มีกลุ่มเป้าหมายเป็นชายกลัดมันผู้หลงใหลในหน้าอกขนาดใหญ่ ตัวละครทุกตัวในเรื่องหน้าอกล้วนใหญ่มหึมาและมีแรงกระเด้งได้อย่างน่าอัศจรรย์ เนื้อเรื่อง? ความสนุก? คุณพูดเรื่องอะไร!? ของแบบนั้นมันจำเป็นด้วยหรือ!?
วิวิดเรด
วิวิเรด(อ่านว่าวิวิเรดไม่ใช่วิวิเดรด)เป็นอนิเมฟอร์มใหญ่จาก A-1 มีคาแรคเตอร์ดีไซน์ที่บุฮี้และมีทุนโปรโมทมากมาย ส่วนคอนเซ็ปของเรื่องนั้น ถ้าคุณดูเซนรันซากุระเพราะว่านมแกว่งไกว วิวิดเรดก็เฉกเดียวกันเพียงแต่เปลี่ยนง่ามตูดและโหนกจิ๋มเด้งหน้าเด้งหลังแทนเท่านั้น
ขนาดผมเองที่ไม่ได้มีรสนิยมชมชอบสะโพกสาวน้อยเนินโหนกปริศนาเป็นการส่วนตัวก็ยังอดหวั่นไหวกับมุมกล้องที่ชอบซูมให้ดูชัดๆอยู่เป็นนิจไม่ได้ แต่กระนั้นก็ตามระหว่างที่ดูวิวิเรดนั้นมันมีคำถามมากมายผุดขึ้นมา อาทิเช่น ทำไมต้องใส่บลูมเมอร์ส่งหนังสือพิมพ์ (ผมหวาดผวาไปพักนึงกลัวว่ามันจะเป็นโลกที่นักเรียนหญิงใส่บลูมเมอร์กันแทนกระโปรง แต่โชคดีที่ไม่เป็นอย่างนั้น) ข้าวราดมายองเนส ภูมิศาสตร์เกาะที่สิ้นเปลืองงบประมาณแผ่นดิน คุณตาที่คิดค้นพลังงานทดแทนคนทั้งโลกแต่กลับจนกรอบ หลานสาวที่เอาศพตาตัวเองยัดใส่ตู้เย็นโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า สายตาอันเฉียบแหลมจนมองเข้าไปในเครื่องบินเห็นเพื่อนตัวเองนั่งอยู่ ฉากแปลงร่างที่KY และอะไรอีกมากมายที่ชวนให้หงุดหงิดมากระหว่างดู
โอเคจริงอยู่ที่ว่าตัวโปรดัคชั่นนั้นค่อนข้างดีเลย (ผมชอบฉากแปลงร่างนะ ถ้าไม่นับว่ามันจังหวะKYสุดๆ) แต่ด้วยความ wtf กับเซ็ตติ้งในเรื่องมันก็เลยหมดความอยากติดตามไป ด้วยแพทเทอร์นนี้เดาได้เลยว่าคงมาแบบพรีเคียวแน่ๆ
[F-Line]
โรมัน
• ไม่ใช่แนว ยอมแพ้
• มันเป็นแนวอนุรักษ์นิยมน่ะ
คิวติเคิล
• ตลกฝืดๆ ออกปัญญานิ่มหน่อยๆ
• อย่างน้อยก็เป็นอนิเมที่มีพล๊อตวะ
• น่าเบื่อจัง
GJ
• ภาพสวยดีไม่น่าเชื่อ
• ชอบเมกุมิเพราะว่าพาเล็ทสีสวยดี (ผมชมพูชุดน้ำเงิน)
• ไม่ขำ ยืดยาดมาก ประธานน่ารัก
• อืม….
• ดูไปตั้งนานทำไมยังไม่จบซะทีวะ!
ด่ากาโปะ III
จริงๆแล้วดากาโปะนี่เป็นอนิเมภาคต่อ ไม่จำเป็นต้องเขียนนะเนี่ย แต่ส่วนตัวแล้วเกิดมาไม่เคยดูดาคาโปะมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่มีโอกาส ก็เลยลองดูซะหน่อย เปิดเรื่องมาก็อืม…คอนเซ็ปเดียวกับโทคิเมคิเหรอเนี่ย พอเข้าช่วงคุยกันที่โต๊ะก็พบว่าน่าเบื่อมาก นี่น่ะเหรออนิเมในตำนานที่ คุเมตะ โคจิ ตั้งเวลาอัดอนิเมคุณครูสิ้นหวังของตัวเองจนกระทั่งอนิเมฉายจบแล้วก็ยังไม่เลิกเลยอัดติดดาคาโปะที่ฉายซีซั่นถัดไปแทน บทพูดเยิ่นเย้อไม่ขำ คุณภาพงานกลางๆไปทางต่ำ จำได้ว่าในซังคาคุเอาภาพมาลงมีฉากเซอร์วิสนี่นา อดทนไปยังไม่ทันจบซีนคุยกันในห้องก็พอเหอะ เปลืองเวลาชีวิต