401 | ハックス!

สวัสดีครับ สวัสดีโลกแห่งความจริง หลังจากที่เขียน Entry ที่มี Tag Eorzea ติดต่อกันยาวนานนนน นานนานทีก็มาเขียนเรื่องอื่นมั่ง ไม่ได้เขียนถึงเรื่องทั่วๆไปนานแล้วเหมือนกัน อยากเขียนนิดหน่อย แต่วันนี้ก็ยังไม่ได้เขียนเรื่องทั่วๆไปอยู่ดี วันนี้จะเขียนเกี่ยวกับหนังสือการ์ตูนนอกกระแสเรื่องนึงที่ท่าทางจะขายไม่ออกเท่าไหร่ และมันก็ไม่ได้เป็นโจเซย์เหมือนทุกครั้ง!
ตอนนี้กระแสนิยมหลักจะมีการ์ตูนแนว “ชมรม” เยอะมาก ขี้เกียจยกตัวอย่างน่าจะพอเข้าใจ แต่แทบทุกเรื่องนั้นความเป็นชมรมมักจะเป็นองค์ประกอบรองของเรื่องเสมอ จุดขายจะเป็นตัวละครพิลึกๆหรือโมเอ้ๆที่มารวมตัวกัน (แน่นอนส่วนมากจะเป็นสาวๆ) ชมรมมีหน้าที่เพียงรวบรวมคนเหล่านั้น ในทางปฏิบัติและเรื่องราวแทบจะไม่เกี่ยวข้องกับชมรมเลย อย่างชมรมสร้างเกม ก็มักจะเอาแต่เล่นเกมแทนโดยที่ไม่เคยเขียนโค้ดสักกะตัว ชมรมดนตรีก็จะเอาแต่แดกขนมจิบชาทำตัวปัญญานิ่มโดยไม่ต้องฝึกซ้อม หรือชมรมแนวแก้ไขปัญหาจิปาถะก็มักจะเดินเรื่องตามตัวละครนั้นๆที่ปรากฏตัวมา แต่เรื่อง HHACS! (ハックス!) นั้นมีเนื้อหาเกี่ยวกับชมรมอนิเมที่มีหัวใจสำคัญอยู่ที่การเขียนอนิเมจริงๆ!

เรื่อง HHACS วาดโดย อิมาอิ เท็ตสึยะ โครงเรื่องก็มีอยู่ว่าในวันเปิดเทอม สภานักเรียนได้ฉายอนิเมสั้นๆก่อนเปิดงาน แล้วนักเรียนหญิงคนนึงก็ประทับใจในอนิเมตัวนั้น และออกตามหาชมรมอนิเม(ที่ตอนนี้ไม่เอาอ่าวเท่าไหร่)และเข้าไปเรียนรู้การทำอนิเม จนกระทั่งเขียนอนิเมสั้นๆออกมาได้จริง พล๊อตรวมๆก็มีเท่านี้หล่ะ… บอกก่อนเลยว่าในชมรมอนิเมนั้นมีแต่ผู้ชาย และตัวละครหญิงคนเดียวในชมรมก็คือตัวเอกนั่นหล่ะ
เราจะมองเรื่องผ่านมุมมองของมิโยชิตัวเอกที่เป็นคนคิดอะไรง่ายๆ มองโลกในแง่ดี ชอบอะไรก็ทำ อยากทำอะไรก็ทำ ค่อยๆเรียนรู้วิธีการเขียนอนิเมตั้งแต่ความรู้เป็นศูนย์ ค่อยๆพัฒนาและเรียนรู้จากพื้นฐาน รู้สึกตื่นเต้นและดีใจเวลาที่อะไรออกมาเป็นรูปร่าง ในขณะเดียวกันก็จะมีตัวละครหญิงอีกคนที่เห็นมิโยชิแล้วอยากรู้จัก แต่ก็กล้าๆกลัวๆ อยากจะทักแต่ก็ไม่กล้า แล้วบังเอิญได้ไปเข้าสภานักเรียนและค่อยๆเพิ่มเพิ่มความมั่นใจ จนสุดท้ายแม้จะไม่ได้สนิทกับมิโยชิแต่ก็ได้คุยกันและช่วยทำงานด้วย แกนหลักของเรื่องอยู่ที่ “การเขียนอนิเม” จริงๆ และได้สะท้อนภาพของผู้คนรอบๆออกมา ทั้งชีวิตจริง อุปสรรค ขีดจำกัด ความขัดแย้ง ที่มีทั้งทุกข์สุขให้พบเจออย่างความเป็นจริง
สิ่งที่ชอบในมังงะเรื่องนี้คืออารมณ์ชีวิตประจำธรรมดาๆที่ต้องค่อยเอาใจช่วยเสมอ ไม่ได้วุ่นวายยิ่งใหญ่ ตื่นเต้นกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ มีความสุขกับสิ่งที่ทำ และจังหวะที่สัมผัสกับความสำเร็จและเรียนรู้ตัวเอง ตัวละครต่างๆในเรื่องต่างมีมิติและมุมมองของความเป็นจริงโดยไม่เสแสร้งให้สวยงามในฝัน ตัวผมแม้จะไม่เคยวาดอนิเมแต่ก็บางครั้งก็ทำอะไรที่ใกล้เคียง ก็เลยมีความรู้สึกร่วมมากเป็นพิเศษ อย่างตอนคอมโพสหรือตอนอัพเข้านิมารุโด อารมณ์เดียวกันเลย และที่สำคัญคนเขียนสามารถเล่าภาพเคลื่อนไหวที่ตัวละครช่วยกันวาดขึ้นด้วยภาพนิ่งได้อย่างน่าประทับใจ
มังงะเรื่องนี้วาดไม่ค่อยสวย ตัวละครก็หน้าตาคล้ายๆกัน ไม่มีโมเอ้แฟคเตอร์ ตัวหนังสือเยอะ อ่านยากพอสมควร คิดว่าคนเขียนน่าจะเคยทำงานเกี่ยวกับอนิเมมาก่อน เพราะข้อมูลแน่นมาก อ่านแล้วได้ความรู้ของจริงไม่มีกลิ่นโอตะบังหน้า เสียดายที่เล่ม 4 เรื่องดูแน่นๆเหมือนรีบให้จบไปหน่อย อีกอย่างที่ไม่รู้ว่าข้อดีหรือข้อเสีย คนเขียนสามารถสร้างตัวละครที่ให้ความรู้สึกรังเกียจได้น่าหงุดหงิดมาก… อ่านแล้วอยากต่อยหน้า เรื่องนี้ของไทยจัดจำหน่ายโดย SIC ชื่อไทยว่า HHACS! ความยาว 4 เล่มจม