225 | 砂時計 นาฬิกาทรายรัก

วันเสาร์ผมเช่าการ์ตูนมาเหมือนปกติ ในนั้นมีเรื่อง “แรงรัก แรงปราถนา” กับ “นาฬิกาทรายรัก” ไอ้เรื่องแรกนี่นางเอกมันหื่นจะปล้ำกับพระเอกท่าเดียว น่าเบื่อมาก แต่เรื่องนาฬิกาทรายรักนั้นเปิดเรื่องได้อย่างน่ารัก น่าติดตาม อ่านไปเล่มนึงก็รู้สึกสนุกดี เห็นคำโปรยเรื่องเขียนไว้ว่า “เรื่องราวความรักที่เชื่อมต่อจากอดีตไปปัจุบันจนถึงอนาคต” ซึ่งก็น่าสนใจ ลายเส้นนั้นออกจะปกติของการ์ตูนผู้หญิง ไม่ได้สวยเป็นพิเศษแต่ก็ไม่ได้ห่วยจนเกินไป เป็นลายเส้นพื้นๆ
วันอาทิตย์นี้ไม่มีคนอยู่บ้าน(อีกแล้ว) ช่วงเช้าผมก็ทำอะไรก๊อกๆแก๊กๆพักนึง พอตอนเที่ยงครึ่งผมก็ถีบจักรยานไปร้านหนังสือ เอาเล่ม 1 ไปคืนแล้วก็เอาเล่ม 2-3 มาอ่านต่อ กลับมาบ้านก็นอนเกลือกกลิ้งอ่าน……ติดครับ แบบว่ามันส์โคตร ผมไม่รู้จะใช้คำอะไรดี แม้ว่ามันจะไม่ค่อยเหมาะกับการ์ตูนผู้หญิงแบบนี้แต่ผมก็ยังขอบอกว่า “มันส์โคตร” ครับ อ่านจบเล่มสามแล้วรู้สึกเหมือนระเบิดลง อกจะแตกตาย เลยต้องถีบจักรยานไปที่ร้านหนังสืออีกรอบ คนที่ร้านบอกว่าวันนี้ทำไมอ่านจบเร็วจัง ผมก็บอกว่ามันส์โคตรน่ะครับ แล้วก็เดินไปหยิบเล่ม 4-10 มาวางที่เคาเตอร์ คนที่ร้านก็งงๆ “นาฬิกาทรายรัก” เนี่ยอะนะมันส์โคตร พอได้สิ่งที่ต้องการผมก็ตรงดิ่งกลับมาบ้าน ซัดรวดเดียวสิบเล่ม….

รู้ตัวอีกทีก็หกโมงครึ่งแล้ว สรุปว่าบ่ายวันอาทิตย์นี้ผมไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นเลย นอกจากซัดการ์ตูนรวดเดียวสิบเล่ม
นาฬิกาทรายรัก (砂時計) วาดโดย Ashihara Hinako ลิขสิทธิ์ประเทศไทยเป็นของสำนักพิมพ์บงกช ความยาวสิบเล่มจบ เป็นเรื่องราวชีวิตของผู้หญิงคนนึงชื่อ “อัน” ตั้งแต่วัย 12 ขวบจนถึง 27 ปี (โดยรวม) อันได้พบผ่านความรักหลายรูปแบบ เราจะได้สัมผัสประสบการณ์และการพัฒนาเรียนรู้ของเธอ ผู้อ่านจะรู้สึกราวกับว่าก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมกับทุกตัวละครทุกตัวที่โลดเล่น ชิวิตของเธอแม้จะไม่ได้สวยหรูยิ่งใหญ่ แต่ผู้เขียนถ่ายทอดออกมาได้อย่างประทับใจยิ่่ง เรื่องนาฬิกาทรายรักนั้นยังถูกทำเป็นละครและภาพยนตร์ด้วย ผมก็ไม่ได้ดู บางคนเขาบอกว่าดีกัน
ลองมานั่งทบทวนสาเหตุที่เกิดอาการติดอย่างรุนแรง โดยปกติแล้วเหมือนเคย ไม่ว่าเรื่องอะไร ถ้าผมชอบก็มักจะมีตัวละครที่ถูกใจเป็นตัวดึงดูดเสมอ และส่วนมากตัวละครนั้นก็ไม่ใช่นางเอกซะด้วย เรื่องนี้ก็เช่นกัน ผมชอบตัวละครที่ชื่อ “สิกิชิมะ ชิอิกะ” ซึ่งเป็นเพื่อนนางเอก สาเหตุก็คือในช่วงแรกนั้นเป็นเรื่องในสมัยเด็ก นางเอกอายุแค่ 12 ขวบ ชิอิกะก็อายุแค่ 11 ขวบ ชิอิกะมีบุคลิกน่ารักน่ากัด ทะเล้น แอบดื้อนิดๆ ก็เลยรู้สึกติดตามตัวละครนี้เป็นพิเศษว่าจะตัวละครนี้โตขึ้นเป็นยังไง แต่เรื่องนี้ยังไง “อัน” ก็เป็นนางเอกและเป็นตัวละครหลักแกนสำคัญของเรื่อง ชิอิกะจึงได้ออกโรงน้อยมาก เล่มแรกผมจำไม่ผิดน่าจะโผล่มาไม่เกิน 10 ช่อง บทพูดไม่เกิน 4 ครั้ง ในเล่มสองยิ่งแล้วใหญ่…. ชิอิกะเข้าสู่ช่วง ม.ต้น กำลังน่ารัก แต่บทของเธอกลับยิ่งน้อยลงๆ ทั้งเล่มโผล่มาไม่เกิน 5 ช่อง (3 ใน 5 ช่องนั้นร้องไห้อยู่) บทพูดไม่เกิน 3 ครั้ง ผมละแสนเซ็ง… ทำไมบทถึงได้น้อยลงขนาดนี้ ในขณะเดียวกันที่พี่ชายของชิอิกะเด่นขึ้นเรื่อยๆ แต่พอเล่มสามช่วงกลางๆเล่ม คนเขียนได้โยนระเบิดลูกนึงใส่ชิอิกะ ทำให้เธอกลายเสาหลักของความวุ่นวายในบัดดล…. แล้วมันก็จบเล่ม 3….ผมรู้สึกเหมือนโดนแย๊บเบาๆขำๆไร้ความรุนแรง แล้วจู่ๆก็โดนโดดเตะก้านคอลงไปนอนสลบ ผมเขวี้ยงหนังสือลงกับพื้นแล้วตะโกนด้วยเสียงอันเกรี้ยวกราด สราดดดด!!!! กูจะอ่านต่อ!!!!! แล้วก็ถีบจักรยานออกจากบ้านด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่ผมเคยขี่จักรยานมา โลกนี้ไม่มีอื่นใดน่าสนใจในสายตาผมอีกต่อไป นอกจาก….เล่มสี่!
ปล. อ่านจบแล้วชิอิกะบทก็น้อยอยู่ดี… หน้าปกยังได้ขึ้นหนเดียว แถมยังเป็นตัวประกอบในภาพ