321 | 2011 Winter

สวัสดีครับ ก็พบกันอีกแล้วกับ An Unbiased Review ประจำฤดูหนาวปี 2011 ปีนี้เมืองไทยก็หนาวกับเขาเหมือนกันนะเนี่ย! สำหรับซีซั่นนี้มีหลายเรื่องที่น่าจับตามองด้วยหลายๆเหตุผล เช่น Fratale งานที่ยามะคัน (ไม่ใช่อย่ามาคัน) ประกาศกร้าวเลยว่าถ้าเจ๊งจะเลิกกำกับอนิเม หรือ มาโฮโชโจมาโดกะ งานยามินะเบะรวมมิตรสยองของ ชินโบ(Shaft)xอุเมะเทนเทย์xอุโรบึจิ(Nitro+) ที่ดูเหมือนจะเข้าใจคำว่าสาวน้อยเวทมนต์กันผิดๆ หรือ โฮโรมุสึโกะ ที่โดดเด่นเรื่องงานภาพที่มีเอกลักษณ์ แต่ก็น่าเสียดายเหลือเกินที่ซีซั่นนี้ไม่มีงานจากเกียวอนิอีกแล้ว ก็เลยขาดสีสันจากแฟนบอยจัดตั้งของเกียวอนิที่พร้อมจะขย้ำทุกอย่างที่ขวางหน้า แหม….จืดเลย
ก็เหมือนเดิมครับ บอกทุกรอบ แล้วก็มีคนไม่อ่านทุกรอบ ผมจะแบ่งคะแนนออกเป็นสองส่วนคือ “คุณภาพงานโดยรวม” ที่หมายถึงความเรียบร้อยของงาน, บท, การกำกับ. ความลื่นไหล ของตอนแรกที่ฉายไป แล้วก็รวมกันออกมาเป็นเกรดตัวอักษรภาษาอังกฤษ อีกส่วนนึงคือ “ความน่าติดตาม” หมายถึงสเน่ห์ของอนิเมและความดึงดูดชวนให้ติดตามตอนต่อๆไป รวมถึงโอกาสจะดูต่อหรือดูจนจบเรื่อง ก็จะออกมาเป็นเปอร์เซนต์ ถ้าเกิดเรื่องใดผมทนดูได้ไม่จบตอนจะได้รับสิทธิ์ F ทันที
ก่อนจะไปอ่านก็คุยกันหน่อยละกัน ผมมักจะโดนถามบ่อยเหลือเกินว่าดูเรื่องไหนจบมั่ง หรือชอบเรื่องไหนมั่ง หรืออยากให้เขียนหลังจากดูจบแล้วมั่ง ซึ่งบางอันก็ตอบไปแล้วแต่ก็ไม่เคยมีคนสนใจ…. อืม ก็เลยมาคุยกันก่อนเสียหน่อย สำหรับซีซั่นก่อนนั้นผมดูเรื่อง อามางามิ, โซเรมาจิ, แพนตี้สต๊อกกิ้ง ชิกิและน้องกรูไม่น่ารัก จบครับ ชอบสุดก็คงเป็นโซเรมาจิ ที่ไม่ชอบก็เลิกดูเลิกจำไปหมดแล้ว สำหรับเรื่องน้องกรูนั้นผมว่าในแง่อนิเมมันก็สนุกดีนะ แต่ในแง่เรื่องราวก็รู้สึกหงุดหงิดอยู่พอสมควร หลังจากดูจนจบผมก็ค้นพบว่าทำไมผมถึงชอบอายาเสะที่สุด นอกจากสถานะ “เพื่อนน้องสุดแจ่ม” ที่ชวนให้ระทึกแล้ว อายาเสะยังชอบพูดในสิ่งที่ผมอยากให้มีใครสักคนพูดเสมอ คำถามที่อายาเสะถามมักจะเป็นคำถามที่แทงใจโอตาคุ และแม้แต่คนในเรื่องก็ยังตอบไม่ได้ ได้แต่หยิบยกบริบทที่ไม่เกี่ยวข้องมากลบเกลื่อนไปเรื่อยๆ จุดนี้นี่เองทำให้ผมรู้สึกชอบอายาเสะเป็นพิเศษ
อามางามินั้นการแยกเป็นบทๆ ทำให้เรื่องจืดกว่าที่ควรจะเป็น ความสนุกของอนิเมรักในรั้วโรงเรียนก็คือเวลาที่สาวๆปะทะ(ตบ)กันนี่หล่ะ พอไม่มีจุดนี้ก็เลยเซ็งๆ และหลายๆตอนก็ทำตอนจบได้ไม่ดีนัก (เกมมันก็บื้อๆงี้ด้วย) ผมชอบตอนของคาโอรุ ไอ แล้วก็คุณหัวหน้าห้อง แล้วก็ตอนจบ นอกนั้นเฉยๆ ส่วนเรื่องชิกินั้น ดูแบบเรื่อยๆเปื่อยๆเละเทะดี คาใจแค่ทำไมอีเด็กประถมจากนรกนั่นมันไม่มีบทจนตายไปเองเลย…. แล้วก็รู้สึกสงสารเมกุมิ​ (CV: โทมัตสึ ฮารุกะ) ที่สุด เธอแค่อยากหนีไปให้พ้นจากสังคมชนบทเท่านั้น แต่กลับกลายเป็นว่าต้องตาย(ซ้อนตาย)อย่างอนาถ(โดนรถไถขับทับหัว)โดยไม่ได้ทำอะไรผิดเลย(ละมั้งนะ…) สุดท้ายก็โซเรมาจินี่ผมชอบที่มันเพี้ยนๆ จังหวะเดินเรื่องประหลาดๆ และสนุกกับเรื่องเรื่อยเปื่อยได้หลากหลายดี โอเคบางตอนก็งานแย่จัง แต่หลายๆตอนก็สนุกมากเช่นกัน
มาโฮโชโจ มาโดกะ มากิก้า
สาวน้อยเวทมนต์ยุค MLM


คานาเมะ มาโดกะสาวน้อยธรรมด้าธรรมดา มีชีวิตในโรงเรียนกับเพื่อนธรรมดาๆ แต่ว่าวันนึงโชคร้ายก็ได้คืบคลานมาหาเธอเมื่อเธอได้พบกับคุณแมว(?)คิวเบย์ที่มาเกลี้ยกล่อมหาดาวน์ไลน์ถึงในฝัน คิวเบย์พยายามพูดถึงความเปลี่ยนแปลง อนาคต และสิ่งที่อยากได้ เพื่อเกลี้ยกล่อมให้มาโดกะ ทำสัญญาเป็นมาโฮโชโจดาวน์ไลน์ ซายากะ เพื่อนของมาโดกะก็ติดร่างแหโดนชักชวนให้ทำสัญญาด้วยเช่นกัน และโฮมุระซัง นักเรียนใหม่ซึ่งโดนหลอก..เอิ้ย…เกลี้ยกล่อมจนตกเป็นดาวน์ไลน์จนต้องเป็นหนี้บัตรเครดิทเพราะกักตุนสินค้า ได้ปรากฏตัวและพยายามเตือนมาโดกะว่าหากยังรักครอบครัวและเพื่อนจงอย่าได้ทำสัญญา ทางด้านคิวเบย์ได้ใช้มามิซึ่งเป็นดาวน์ไลน์มงกุฏเพชร มาช่วยเกลี้ยกล่อมพวกมาโดกะ โดยการแสดงให้เห็นว่าเมื่อทำสัญญาแล้วจะเลิศเลอเพียงใด (แปลงร่าง ยิงปืนให้ดูเยอะๆ) เมื่อพวกมาโดกะกำลังประทับใจและสับสน มามิและคิวเบย์จึงไม่พลาดโอกาสจับไปอบรมที่ห้องมิดชิดและเสนอผลประโยชน์ว่าเมื่อเป็นดาวน์ไลน์แล้วจะสามารถขอพรได้อย่างนึง ซึ่งทำให้พวกมาโดกะเริ่มลังเล แม้ว่าจะยังไม่ได้ทำสัญญา คิวเบย์ก็ยังให้ความสามารถพิเศษเทเลพาธี่ของดาวน์ไลน์มาทดลองใช้ก่อน เทเลพาธี่นั้นแสนสะดวกสบาย เวลาสอบพวกมาโดกะก็สามารถถามคำตอบจากมามิที่เป็นรุ่นพี่ได้อย่างสบาย มามิได้พาพวกมาโดกะไปลองออกสนามของจริง และโชว์ความท่าไม้ตายใหม่โดยไม่ซ้ำกับตอนก่อน ทำเอาพวกมาโดกะประทับใจเป็นอย่างมาก… พวกมาโดกะจะตกเป็นดาวน์ไลน์ของคิวเบย์หรือไม่! มามิมีรายได้ต่อปีเท่าไหร่! ชีวิตมาโฮโชโจ MLM นั้นจะเป็นอย่างไร!! โปรดติดตามตอนต่อไป!!!
…..โอเค….เอาจริงๆ หน่อย มาโดกะเป็นงานของชินโบที่มีความเป็นชินโบสูงมาก ใครที่ไม่ชอบชินโบนั้นอาจจะพาลไม่ชอบเลย มาโดกะนั้นฉีกภาพจากมาโฮโชโจเดิมๆ ที่ต้องวางอยู่บนความถูกต้องและคุณธรรม แต่จะมีเรื่องของตัณหา ด้านมืดในจิตใจคน ปะปนอยู่ด้วย ธีมของเรื่องนั้นดูหม่นหมองเกินจะเรียกว่ามาโฮโชโจได้เต็มปาก คาแรกเตอร์ดีไซน์ของอุเมะนั้นก็ยังคงความ….บาน ได้เหมือนเดิม แต่โอเค..หันข้างแล้วก็น่ารักดี อย่างน้อยตัวก็สูงอกใหญ่น่า อย่างที่บอกไว้แล้วว่าเรื่องนี้เป็นงานรวมมิตรคนบ้า งานก็เลยบ้าสมใจ… Theme Song เพลง Magia ก็ยังร้องโดย Kalafina เพลงอย่างกะจับไปบูชายัญ…. พวกเอ็งเข้าใจคำว่าสาวน้อยเวทมนต์กันยังไงฟระเนี่ย…
จุดที่ทำให้อยากตะโกนว่าเชี่ยอะไรวะที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นมิติพิศวงและศัตรูในเรื่อง ที่พอปรากฏตัวก็จะเปลี่ยนเป็นอีกสไตล์ไปเลย(คนทำชื่ออินุคาเระ*) ซึ่งทำเอาสงสัยว่านี่เปิดอนิเมผิดเรื่องหรือเปล่า… และถ้าผมจำไม่ผิดความรุนแรงในมาโฮโชโจนั้นมีจุดเริ่มต้นจาก Nanoha และนาโนฮะก็เป็นงานของชินโบ…. ชายผู้เป็นรากเหง้าแห่งความชั่วร้ายคนนี้กำลังจะเปลี่ยนความหมายของคำว่ามาโฮโชโจ(สาวน้อยเวทมนต์)อีกครั้ง โอเค เอาเป็นว่าถ้าคุณรับไม่ได้กับสไตล์บ้าๆของชาฟท์และวิธีนำเสนอแบบชินโบ ก็กลับไปดูเคองเหอะ
คุณภาพงาน: B+
ความน่าติดตาม: 100%
Check Point: มาโฮ..โช…โจ? หลอนไปหรือเปล่า, ชินโบ๊ชินโบ

โฮโรมุสึโกะ
ครอสเดรส


โฮโรมุสึโกะหรือ Wandering Son เป็นอนิเมที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการ “ครอสเดรส” หรือการใส่เสื้อผ้าของเพศตรงข้าม ก่อนที่อนิเมจะฉายนั้นสิ่งที่ดึงดูดมากที่สุดก็คือสไตล์ของภาพที่พยายามทำให้เป็นเหมือนภาพสีน้ำแนวเดียวกับที่ Shimura Takako ผู้วาดเรื่องนี้วาด ซึ่งทำออกมาได้น่าทึ่งเป็นอย่างมาก เมื่อได้พบกับตัวงานจริงๆก็ไม่ทำให้ผิดหวังเรื่องภาพเลย ทำออกมาได้สวยปริ๊ง และไม่ใช่แค่สไตล์ภาพเท่านั้น ตัวอนิเมชั่นเองก็ขยับได้ลื่นไหลและมีจังหวะที่สวยงาม อนิเมเรื่องนี้ดูแค่ภาพก็คุ้มแล้ว
โฮโรมุสึโกะนี้มีต้นฉบับเป็นมังงะมาก่อน แต่ว่าไม่เคยได้รับการตีพิมพ์เป็นภาษาไทย มีให้อ่านเป็นแสกน ซึ่งปกติผมไม่อ่านแสกนก็เลยไม่เคยได้อ่านมาก่อน ได้ยินว่าตัวมังงะนั้นจะเริ่มเนื้อหาตั้งแต่ตอนที่ตัวเอกเรียนประถม แต่อนิเมเริ่มมาก็จะเข้าชั้นมัธยมแล้ว ด้วยความที่ค่อนข้างรวบรัดเนื้อหาและตัวละคร ในตอนแรกนี้จึงมีตัวละครมากมายปรากฏตัวมาพร้อมๆกัน จึงทำให้สับสนนิดหน่อยว่าใครเป็นใคร กว่าผมจะตั้งตัวได้ว่าใครเป็นใคร มีจุดเด่นอะไรก็ปาเข้าไปครึ่งตอนหลังแล้ว
แม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับครอสเดรสซึ่งเป็นหนึ่งในแฟคเตอร์สมัยนิยม แต่ก็ไม่ได้ใช้เป็นจุดที่จะทำให้ตะลึงหรือตื่นเต้นเลย ไม่มีการจับตัวละครหนุ่มหน้าหวานมาแต่งหญิงทำตัวโมเอ้แล้วให้ตัวละครอื่นๆในเรื่องหื่นกามใส่ ครอสเดรสในเรื่องนี้เป็นเหมือน “สถานการณ์ต้องห้ามที่ไม่รู้ว่าผิดหรือถูก” เพื่อบีบคั้นให้ตัวละครในเรื่องถ่ายทอดอารมณ์ออกมา ไม่ได้มีเรื่องจิตใจสกปรกปะปน (ยกเว้นคนดูจิตใจสกปรกไปเอง ฮ่าๆ)
โอเคถึงแม้ภาพรวมมันจะดีข้อดีหลายอย่าง แต่พูดก็พูดตรงๆ อนิเมประเภทนี้เป็นอนิเมประเภทที่จะถูกพูดถึงในลักษณะ “เรื่องนี้ดีนะแต่ว่าชั้นไม่ได้ดูหรอก แกดูหรือเปล่า” อารมณ์ราวๆอนิเมดีแต่ไม่มีคนดู ไม่มีคนซื้อ ซึ่งก็ต้องอยู่เป็นไม้ประดับวงการไปเรื่อยๆ ด้วยตัวละครที่โผล่มามากมายในตอนแรก นางเอกที่ไม่น่ารัก (แต่พระเอกน่ารัก!?) สไตล์การเดินเรื่องเนิบๆ ภาพที่สวยแต่ไม่มีโมเอ้เซอร์วิส สุดท้ายก็คงถูกลืมไป
คุณภาพงาน: A
ความน่าติดตาม: 88%
Check Point: ภาพสวยมาก, มึน ตัวละครเยอะ, งานดีที่ไม่มีคนดู

ซอมบี้เหรอก๊ะ
มาโซโชโจครอสเดรสชิมะแพน


หนุ่มน้อยคนนึงที่เป็นซอมบี้ แล้ววันนึงก็มาเจอกับสาวน้อยเวทมนต์ที่ใช้เลื่อยไฟฟ้าเป็นอาวุธ เปิดเรื่องมาหม่นๆ นึกว่าจะเป็นอนิเมแนวซีเรียส ไปมาๆ ตลกแดกนี่หว่า…. พอดูๆไปก็พบว่า เออก็สนุกดีนะ มุกในเรื่องก็ขำดี เสื่อมดี งานภาพก็ค่อนข้างใช้ได้เลย มุกในเรื่องใช้วิธีล้อตัวเองผสมกับเสื่อม ซึ่งก็ทำออกมาได้ดี หลายๆคนดูแล้วรับไม่ได้กับการซูมกางเกงในตุงๆหลายวินาที ผมก็เฉยๆนะ ไม่เห็นจะเป็นไร
คุณภาพงาน: B
ความน่าติดตาม: 75%
Check Point: เนโครแมนเซอร์สุดยอด, มาโซโชโจก็สุดยอด, กางเกงใน

Fractale
งานสุดท้ายของยามะคัน


ใครที่ตามข่าวคงจะรู้ว่ายามะคัน(ไม่ใช่อย่ามาคัน)คนดังเคยประกาศก้องเลยว่าถ้า Fractale งานออริจินอลของเขานั้นถ้าเกิดเจ๊งขึ้นมาละก็ เขาจะเลิกกำกับอนิเมเลยทีเดียว! ซึ่งแม้ว่า Image Illust ต้นฉบับของ Hidari จะดูดีก็ตาม พอเป็นอนิเมชั่นคาแรกเตอร์ดีไซน์แล้วช่างดูสิ้นหวังเหลาเหย่สุดๆ เปลี่ยนพาเลทสีผมจนอยากจะร้องไห้แทนคนออกแบบ แทบจะฟันธงได้เลยว่าเจ๊งแน่ๆ พอวันฉายจริงก็ไม่ทำให้ผิดหวังเลย…… งานภาพแม้จะขยับได้ดีแต่ก็ดูไม่น่าประทับใจเลยสักนิด
ถึงกระนั้นก็ตามหากมองข้ามเรื่องภาพที่ไร้เสน่ห์ไปก่อน โดยรวมแล้วเรื่องยังมีจุดที่สนใจหลายอย่าง เช่นนางเอกที่ดูลึกลับและมีเสน่ห์ โลกทัศน์ที่ผสมผสานระหว่างยุคกลางและอนาคต เทคโนโลยีประหลาดๆ ฉากหลังที่ค่อนข้างดี (แต่ไมไ่ด้โดดเด่น) ตอนที่ดูผมรู้สึกว่า Fractale ให้อารมณ์เหมือนอนิเมยุค 90 อย่างนาเดีย การผจญภัยกับหญิงสาวแปลกหน้าที่มีแรงดึงดูดลึกลับ นานแล้วที่ไม่ได้พบกับอารมณ์นี้ แต่ก็ติดปัญหาเดิม…. อนิเมชั่นคาแรกเตอร์ดีไซน์ไม่ชวนให้อยากดูต่อเอาเสียเลย
แม้ยามะคันจะประกาศก้องว่าถ้าเจ๊งจะเลิกทำอนิเม แต่ก็ไม่ได้จำกัดความคำว่า “เจ๊ง” ไว้อย่างชัดเจน เช่นเรทติ้งมากกว่า 2.5% หรือยอดขายมากกว่า 10,000 ชุด ดังนั้นผมฟันธงเลยว่าไม่ว่า Fractale จะขายได้ห่วยแตกเท่าไหร่ จะโดนด่าทอสาดเสียเทเสียเพียงใด ยามาคันก็ยังคงทำอนิเมต่อไปอยู่ดี
คุณภาพงาน: C
ความน่าติดตาม: 55%

โอนี่จังกับน้องสาวสุดหื่น
น้องสาวผมเป็นป๊อบอาย


ก่อนอื่นก็ต้องขอแสดงความเสียใจกับเหล่าสาวกค้ำคอร์ทั้งหลายที่ชื่นชอบเรื่องราวผิดศีลธรรมอยากจับน้องสาว(ในจินตนาการ)กด เรื่องโอนี่จังนี้นั้น ไม่ผิดศีลธรรมแต่อย่างไรครับ… เพราะไม่ได้เป็นน้องสาวแท้ๆ ตัวเรื่องสนุกกว่าที่คิด แม้ว่าจะมุกเดิมๆก็ตาม นางเอกก็พากย์รัวได้สะใจ สิ่งที่เห็นแล้วอดทักไม่ได้ก็คือ แขนขาอะไรมันจะยาวเป็นป๊อปอายขนาดนั้น… แล้วก็เห็นกางเกงในได้ถนัดชัดเจนมาก ไม่ทราบว่าจะเน้นเกินไปหรือเปล่า แขนขายาวเป็นโอลีฟป๊อปอาย เห็นกางเกงในไปก็ไม่ได้เกิดอารมณ์หรอก
คุณภาพงาน: B-
ความน่าติดตาม: 50%
Check Point: ไม่ค้ำคอร์, ชิมะแพน, แขนยาว

GoSick
โลลิโกธิคโกซิกค์


ก่อนจะดูเรื่อง GoSick นั้น ผมเคยอ่านมังงะเรื่องเดียวกันมาแล้ว เวอร์ชั่นมังงะนั้นค่อนข้างน่าเบื่ออย่างแรง แม้จะเป็นแนวสืบสวนสอบสวนไขปริศนา แต่วิธีแก้ปริศนาและตัวปริศนาช่างไร้เหตุผลและดูไม่ฉลาดเอาเสียเลย แถมมังงะก็วาดไม่สวยด้วย ในเวอร์ชั่นอนิเมนั้นคาแรกเตอร์ดีไซน์ออกมาได้ดีกว่าในมังงะ และยังมีการดัดเปลงเรื่องและปริศนาเสียใหม่ กระนั้นก็ตามยังออกมาได้ไม่ดีเท่าที่ควร (แต่ก็ดีกว่ามังงะ) จากที่ดูๆ หลายคนดูเรื่องนี้เพียงเพราะว่ามีตัวละครโลลิผมทองใส่ชุดโกธิคเท่านั้น…. สำหรับผมแล้วเรื่องนั้นค่อนข้างจืด แต่ภาพรวมก็ไม่ขี้ริ้วนัก อย่างน้อยก็ดูจบตอนล่ะวะ…
คุณภาพงาน: C+
ความน่าติดตาม: 47%
Check Point: วิคตอริก้า, โลลิ, ปริศนาเห่ย

Dragon Crisis
คุกิมิยะไครซิส


อนิเมเรื่องนี้ก่อนดูผมไม่มีข้อมูลใดๆทั้งสิ้น พอเปิดดูก็อืม งานดีนะ ภาพเหมือน Elhazard ไงไม่รู้ แต่ชอบฟิลเตอร์แสงในเรื่อง พอดูๆไป ฉากแอ็คชั่นก็อลังดี แม้ว่าจะเนื้อหากลวงโบ๋โจ๋ จากนั้นพอคุกิมิยะตื่นเท่านั้นหล่ะ…. ริวจิ ริวจิ! ริวจิ! เรียกอยู่ได้รำคาญโว้ย ระวังริวจิอีกคนมันจะโผล่มาถูบ้านเช็ดกระจกให้นะเฟ้ย ดูจบก็อืม… พอดูได้แม้จะไม่ได้ประทับใจอะไร นมก็ใหญ่เด้งดี
คุณภาพงาน: B-
ความน่าติดตาม: 37%
Check Point: คุกิมิยะ, แสงสวย, เรื่องน่าเบื่อ

Wolverine
เมื่อมาเวลบรรจบกับฟุโจฉิ


วูลฟ์เวอร์รีนเป็นฮีโร่ฝั่งอเมริกาคนนึงที่โด่งดังที่สุด ฮีโร่ที่ป่าเถื่อนสันโดษและดูไม่ค่อยเป็นพระเอกคนนี้หล่ะที่ดังที่สุดในกลุ่ม X-Men แต่เมื่อเขาเดินทางมาถึงประเทศญี่ปุ่น อะไรอะไรมันก็เปลี่ยนไป… เมื่อโลแกนได้รับการอัพเกรดเป็นอิเคเมง(หนุ่มหล่อ)อย่างสมบูรณ์แบบ! หน้าแหลมเปี๊ยวตาเรียวงาม สูงชะลูด กล้ามนิดๆพองาม ไม่ได้ล่ำบึ๊กเป็นนักมวยปล้ำ ลายเส้นเอาใจฟุสุดๆ ขนาดหนวดหรอมแหรมยังดูเซ็กซี่อย่างที่สุดไม่ได้ งวดนี้ Madhouse ไม่ได้ทำเป็นฝรั่งจ๋าเหมือน IronMan แล้ว เปิดเรื่องในนิวยอร์คแต่โลแกนพูดญี่ปุ่นคล่อง จากนั้นก็มาญี่ปุ่น ตามหาเมีย!! เหตุผลสมัยนิยมหน่อยๆ เจอคุณพ่อตาหล่อแบบสูงอายุใช้ดาบไม้สู้ชนะมิวแตนท์อมตะได้… งานภาพก็ดีแบบเฉพาะทางหน่อย จะดูแข็งๆถ้าเทียบกับอนิเมแนวแอ๊คชั่นทั่วไป ถ้าเป็นฟุชอบหนุ่มหล่อๆ หรือว่าเป็นคนไม่ตะขิดตะขวงกับโลแกนเวอร์ชั่นอิเคเมงแล้วล่ะก็ น่าจะพอทนดูได้เรื่อยๆ
คุณภาพงาน: C
ความน่าติดตาม: 35%
Check Point: ลืมโลแกนแบบเก่าๆไปซะ เพราะนี่คือโลแกนอิเคเมง!

Level E
เจ้าชายซ่นตริง


ไม่รู้ว่าจัมพ์หมดมุกหรือว่าโทงาชิจะอดตาย เลยต้องไปขุดเรื่องงานเก่าขนาดนี้มาทำอนิเม Level E เป็นมังงะที่เคยลงใน Jump หลาย(สิบ)ปีก่อน เขียนโดยโยชิฮิโร่ โทงาชิ เป็นงานคั่นระหว่าง Yuyu Hakusho และ HunterxHunter เรื่องนี้ความยาว 3 เล่มจบ และเป็นมังงะแหวกแนวจัมพ์ที่สนุกมากเรื่องนึง สำหรับเวอร์ชั่นอนิเมนั้นบอกตามตรงว่าน่าเบื่อกว่าที่คิด เรื่อง Level E นี้เป็นงานที่ฉีกกฏจัมพ์อย่างมาก พลิกแพลงทั้งเนื้อหาและการนำเสนอ เรียกได้ว่าเป็นช่วงเริ่มบ้าของโทงาชิ แต่พอเป็นอนิเม กลับกลายเป็นอยู่ในกรอบจนน่าเบื่อ เดินเรื่องตามมังงะแบบไม่มีผิดเพี้ยน ลายเส้นอนิเม การเคลื่อนไหว แม้จะทำออกมาได้สมมาตรฐาน แต่ว่าไร้จิตวิญญาณเป็นอย่างยิ่ง ไม่สามารถถ่ายทอดความเจ๋งของมังงะออกมาได้เลย จัมพ์อนิเมก็ยังเป็นจัมพ์อนิเมในกรอบเดิมๆ แม้จะได้ต้นฉบับดีๆก็ไม่สามารถหลุดกรอบไปได้
สปอยนะ…บอกก่อน ในฐานะที่คนเคยอ่านมังงะมาแล้ว และชอบเรื่องนี้ไม่น้อย วินาทีแรกที่ไอ้มนุษย์ต่างดาวมันโผล่หน้ามาผมก็ขำแล้วครับ….. ยิ่งท้ายตอนที่เปิดเผยตัวจริงอันน่าขยะแขยง…. ยิ่งฮาโคตรๆ!!!
คุณภาพงาน: C
ความน่าติดตาม: 26%
Check Point: การ์ตูนตลก, จืด, จัมพ์, ขี้ฮกหว่ะ

Infinite Stratos
สไตรค์วิทช์ฮาเรมรูท


บอกตรงๆว่าซีซั่นนี้มีแต่อนิเมนอกกระแส หาแฟนบอยจัดตั้งไม่ได้เลย ขนาดพวกที่มาจากไลท์โนเวลอย่าง IS นี้ยังดูไม่น่าจะได้รับความนิยมได้เลย IS เป็นเกี่ยวกับอาวุธสงครามที่ใช้ได้แต่ผู้หญิง แล้วพระเอกก็เสือกใช้ได้คนเดียวในโลก(กริ๊ง) ก็เลยต้องมาอยู่รวมกับสาวๆมากมาย โครงเรื่องรวมๆคล้ายๆ Strike Witches พอสมควร แต่ไม่มีการโชว์กางเกงในในที่สาธารณะเท่านั้น แต่จากที่ดูตอนหนึ่งดูไม่ค่อยจะเน้นฮาเรมเท่าไหร่ ยูคานะมาพากย์ตัวอิจฉาได้นอยโสตประสาทมาก อย่าเอาเสียงไอจังของผมมาทำแบบนี้สิ ; ;
ฉากการต่อสู้กลางท้องฟ้านั้นทำออกมาได้ดี เมคานิคก็ออกแบบได้ดี แต่ไม่ชอบเวลาพระเอกใส่เกราะ มันดูเสร่อๆสุดๆ เป็นไปได้ให้พระเอกมันขับเครื่องบินไปเลยก็ได้ ไม่ต้องมาใส่เกราะซาจิทาเรียสแบบนี้หรอก เกราะแบบนี้ให้สาวๆใส่ไปน่ะดีแล้วน่า
คุณภาพงาน: C
ความน่าติดตาม: 24%
Check Point: ยูคานะนอยหว่ะ, สไตรค์วิทช์แบบไม่มีกางเกงใน, ฮาเรมรูท

Yumekui Merry
สะดืองาม


ผมไม่เคยอ่านมังงะเรื่องนี้ แต่มีคนบอกว่าไม่สนุก พอดูอนิเมก็ไม่สนุกจริงๆ ไม่สนุกเอามากๆ Merry เป็นงานเดียวของ J.C. ในซีซั่นนี้ (ไม่รวม Index) ตัวงานคุณภาพค่อนข้างดีเลย นักพากย์ก็ดี เพลงก็เพราะ เอวก็งาม สะดีอก็สวย อกก็แบน แต่ Merry มีปัญหาเพียงข้อเดียวก็คือมันไม่สนุก… อธิบายยากมากเลย ทั้งๆที่รวมๆแล้วเหมือนจะดี แต่กลับไม่สนุกได้อย่างเหลือเชื่อ
คุณภาพงาน: B
ความน่าติดตาม: 16%
Check Point: ถุงน่องลาย, สะดือสวย, เอวกิ่ว, ไม่สนุกเลย

Freezing


โลกนี้มีอนิเมอยู่สองประเภท ประเภทแรกคืออนิเมที่สาวน้อยวัยขบเผาะในเรื่องจะใส่กระโปรงสั้นๆกระโดดตีลังกาขี่จักรยานลงสะพานลอยห้อยหัวร่วงจากเฮลิคอปเตอร์ก็ไม่มีทางได้เห็นกางเกงในของเธอ ประเภทที่สองก็คือไม่ว่าสาวในเรื่องจะใส่กระโปรงอะไรหรือต่อให้ใส่กางเกงก็ตาม กางเกงเหล่านั้นก็จะฉีกขาด แล้วกล้องก็จะไปตั้งอยู่ในตำแหน่งที่คนดูสามารถมองเห็นกางเกงในของเธอได้อย่างชัดเจนตลอดเวลา และเรื่อง Freezing นี้เป็นอนิเมประเภทหลัง
คุณภาพงาน: F
ความน่าติดตาม: 0%
Check Point: เลือดเยอะ แต่กางเกงในเยอะกว่าเลือด, นมใหญ่มาก

Rio – Rainbow Gate!


ผมดูริโอเพราะว่าชอบ IIIust ที่วาดโดย Koutaro และหน้าอกของริโอะอันฟิตเปรี๊ยะจนแทบจะฉีกเสื้อของเธออกมา แต่ด้วยความสัตย์จริง อนิเมเรื่องนี้ห่วยที่สุดในซีซั่นนี้แล้ว เดินเรื่องแย่ งานแย่ ภาพแย่ ฉากแอ็คชั่นแย่ ฉากเล่นไพ่แย่ ดูไปได้ 8 นาทีผมก็ข้ามไปดูตอนเล่นไพ่ ก็พบว่ามิติเล่นไพ่นี่ยิ่งโคตรเลวร้ายเข้าไปอีก ดูนมโดกะเล่นมาจองขนาดผมเล่นมาจองไม่เป็นเลยยังสนุกกว่าดูริโอะเล่นโปกเกอร์ที่ผมเล่นเป็นล้านเท่า
คุณภาพงาน: F
ความน่าติดตาม: 0% แม้แต่หน้าอกอันล้นหลามก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้
Check Point: นมใหญ่มาก, มิติเล่นไพ่โคตรปัญญาอ่อน

ซีซั่นนี้เรื่องไหนที่เป็นภาคต่อผมจะไม่เขียนนะครับ (มิตสึโดโมเอะ, คิมิโนะโทโดเกะ)