เนื่องจากโยกเรื่องที่เกียวกับหนังสือและนิยายไปเขียนที่ Unlimited Rulebook แล้ว (ชื่อเพจเปลี่ยนเป็นชื่อที่คิดว่าอับอายน้อยที่สุดแล้วนะ) แต่หลายๆอันก็รู้สึกอยากยกใส่บล๊อกด้วย ก็เลยก๊อปปี + เรียบเรียงใหม่ที่นี่อีกรอบโดยใน Entry นี้จะคัดมาแต่เฉพาะนิยาย
การเดินทางของคิโนะ #1
คิโนะผู้เดินทางไปพร้อมกับมอเตอร์ราด(หมายเหตุ : รถสองล้อเฉพาะแบบที่ไม่บินบนฟ้า(ทำไมต้องหมายเหตุทุกบทเลยวะ….)) และพกเพอร์ซูเอเดอร์(หมายเหตุ : หมายถึงอาวุธปืน ในที่นี้คือปืนสั้น (มีหมายเหตุทุกบทเช่นกัน…)) เดินทางไปตามเมืองต่างๆ แต่ละเมืองก็ได้พบเจอเหตุการณ์ต่างกันไป เล่มนี้มี นครซึ่งผู้คนเข้าใจกันและกัน, นครเสียงข้างมาก, ชายสามคนบนทางรถไฟ, โคลอสเซียม, นครของผู้ใหญ่, นครของสันติ และบทส่งท้าย
แต่ละเมืองในเรื่องก็เปรียบเทียบได้กับสถานการณ์ต่างๆที่สะท้อนจากมุมมองของคนอ่าน เรื่องเปิดกว้างให้ตีความได้แตกต่างกันไป เพราะคิโนะเองก็ไม่บอกว่าใครถูกหรือผิดหรือว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ สิ่งนี้ทำให้การเดินทางของคิโนะมีความหมายแตกต่างกันไป เห็นหน้าปกน่ารักๆ ชื่อเรื่องเรียบๆ อย่าได้คิดว่ามีแต่เรื่องราวสนุกๆ สไลซ์ออฟไลฟ์ เพราะจริงๆ แล้วคนเขียนชอบบรรยายฉากเลือดเนื้อเละเทะขยะแขยงมาก…. การผูกเรื่องโดยมีเซ็ตติ้งหลวมๆแค่พอให้สื่อสารได้ก็เป็นเสน่ห์ของเรื่องนี้อย่างนึง
★★★
ตัวป่วนชั้นเกรียนไปตบเซียนถึงต่างโลก #5
จินใช้เหมืองเป็นตัวต่อรองเป็นพันธมิตรกับหกแผลและวิลโอวิปส์ โยไปมีเรื่องกับกรีฟิสแต่โดนเจียวหลินห้าม จากการประชุมกับชิโรยาฉะ ทุกฝ่ายลงมติว่าจะเลือกฟลอร์มาสเตอร์ใหม่ด้วยการแข่งขี่ฮิปโปแคมบ์ โยชนะกรีฟิส อิซาโยอิสู้กับเจียวหลินโดยฝีมือเป็นรองอยู่ขั้นนึงแต่ก็ปลุกให้อีกฝ่ายที่หมดไฟแล้วกลับมามีไฟต่อสู้ได้ อาสึกะได้โยกับวางแผนนิดหน่อยเข้าเส้นชัยก่อนเฟซเลสไปได้ ซาล่าได้เป็นฟลอมาสเตอร์ ชิโรยาฉะให้เจียวหลินเป็นฟลอมาสเตอร์แทนตัวเองชั่วคราว
เล่มนี้ซื้อนานมากแล้วไม่ได้อ่านซะที ตัดสินใจขุดมาเคลียร์ ยอมรับว่าเขียนได้สนุกแต่ก็สับสนในยศถาบรรดาศักดิ์ของตัวละครอันมากมาย แปดเทพ เจ็ดเทวะ ห้ามาร สิบเก้าขุนพล หกร้อยคอมมู คือแม่งจะเยอะแยะอะไรนักหนาวะ ลำดับความสามารถไม่ถูก แล้วก็พยายามบรรยายว่าสวนกล่องใหญ่มาก แต่ชื่อคอมมูก็ซ้ำไปซ้ำมา ฟลอร์มาสเตอร์สองคนก็ครึ่งสวนกล่องแล้ว กระจุกวนไปวนมาในเนื้อเรื่องแคบๆ ที่พยายามบอกว่าโลกไม่แคบนะ… การบรรยายหรือเปรียบเทียบอะไรทำได้ดี ใช้ข้อมูลเยอะ(จนเกินไป?) แล้วก็กระจายบทได้ทั่วถึง วางปมเรื่องน่าติดตาม ถึงเพสต์จังจะกลายเป็นตัวประกอบไปแล้วก็ตาม….
★★★
ความตกตะลึงของสึซึมิยะ ฮารุฮิ (ปัจฉิมบท)
นี่เป็นหนังสือที่ดองไว้ตั้งแต่หลายปีก่อน(น่าจะเกิน 4 ปี)ซื้อมาแล้วก็ไม่ได้อ่าน การอ่านเล่มนี้จบถือเป็นเรื่องที่อยู่ในลิสต์สิ่งที่ต้องทำก่อนตายหัวข้อนึงเลย เนื้อเรื่องแบ่งออกเป็นรูทอัลฟ่าและเบต้าจนสุดท้ายมารวมกันที่ห้องชมรมเพื่อหยุดแผนของฟุจิวาระกับคุโยที่จะฆ่าฮารุฮิเพื่อให้ซาซากิเป็นพระเจ้าแทน เคียวกระโดดกอดฮารุฮิที่จะตกตึกช่วยเอาไว้ได้ แต่กลายเป็นว่าต้องย้อนเวลาไปๆมาๆเพื่อเคลียร์เรื่องราวอีก(คล้ายๆตอนนางาโตะ) จบ…
รายละเอียดต่างๆละไว้เยอะ แต่เนื้อหาจริงๆมีแค่นั้นแหละ และชื่อเรื่องควรเปลี่ยนเป็นเคียวน์จั๊มพ์ทะลุเวลา เพราะจะกี่ตอนๆ เคียวน์ก็โดนข้ามเวลาเสมอ รายละเอียดในเรื่องต่างๆ น่าเบื่อมาก เอาแต่ยัดเยียดพล่ามทฤษฏีอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา แต่สุดท้ายแล้วก็โยนทฤษฏีพวกนั้นทิ้งไปโดยสิ้นเชิง การกระทำของตัวละครไม่มีเหตุผล บทจะโง่ก็โง่ บทจะเว่อก็เว่อ (แต่เวิ่นเว้อทั้งเรื่อง) ท่ามกลางหลักการถี่ถ้วนทั้งล้านแปดแสนอย่างกลับเต็มไปด้วยช่องโหว่ของพล๊อท การเฉลยที่มาของตัวละครอย่างวาตาฮาชิก็งี่เง่าเหลือที่จะกล่าว แต่ก็ยอมรับว่าช่วงต้นเล่ม 2 จนถึงก่อนกลางเล่ม 2 นั้นน่าติดตาม แต่พอเฉลยเรื่องราวก็รู้สึกเหมือนกลิ้งตกเขาจเสียดายที่ทำไมตัวเองถึงรู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง บทส่งท้ายที่ไม่ชวนให้รู้สึกอะไรเลย เหลือสิ่งที่ตราตรึงแต่เพียงว่า…ดีจริงที่มันจบซะที และหวังว่าคงไม่มีเล่มใหม่ออกมาเพิ่มอีก
★☆
โลกบิดเบี้ยวที่อิเคบุคุโระ DRRRRRRR! #4
วันหยุดของอิเคบุคุโระ มีฆาตกรโรคจิต 2 หลุดเข้ามาท้าทายเมือง แต่ดันซวยไปฟัดกันต่อหน้าบาร์เทนเดอร์อันดับหนึ่งในปฐพี ก็เลยโดนสอยร่วงทั้งคู่ คนนึงไปพัวพันกับเซลตี้จนกลายเป็นทาสของอันริโดยบังเอิญ อีกคนตัวจริงเป็นดาราสาวไม่ดังเท่าไหร่ แต่ไปถูกใจน้องของชิสึจัง(ซึ่งเป็นดาราดัง)จนตกเป็นข่าว แถมยังไปช่วยเซลตี้หนีจากแก๊งค์อีก วันหยุดของอิเคบุคุโรก็จบลงด้วยหม้อไฟโดยที่ไม่มีใครสนใจอิซายะเลย
เล่มนี้เป็นเล่มแรกที่อ่านโดยไม่เคยดูอนิเมมาก่อน ก็นับว่าสนุกสดใหม่ดี เล่าเรื่องสลับไปสลับมาไม่เรียงไทม์ไลน์ ดึงหน้าดึงหลังตลอดเล่ม ซึ่งเขียนยากแต่ก็เขียนออกมาโอเค (ไม่ถึงกับยอดเยี่ยม) อ่านเรื่อยๆ ต่อเนื่องได้จนจบเล่ม รู้สึกคุ้มมากที่ทนไม่ดูอนิเม
★★★
โลกพิลึกของโลลิเฟอราตู
เล่าเรื่องสลับมุมมองผ่านตัวละคร 4 ตัว โทคิวะ โทกะ เด็กสาวนักเขียนนิยายขี้อาย, ซีกิสชัวร่า แวมไพร์ตนสุดท้าย, ชินโคจิ ยูอิ เด็กสาวม.ปลายขี้โมโหทั่วไป, โนบุยะ ฟุบุกิ เด็กหนุ่มที่ตัวจริงเป็นผู้พิทักษ์ความยุติธรรม เรื่องราวของแต่ละคนจะค่อยๆปะติปะต่อจนเห็นภาพรวมทั้งหมด เริ่มจากโทคิวะไปเจอซีกิสซัวร่าแล้วโนบุยะกับชินโคจิก็ไปเกี่ยวข้องด้วยโดยบังเอิญ
การเล่าเรื่องด้วยหลายมุมมองเป็นวิธีที่น่าสนใจ บุคลิกและวิธีทีคิดของโทกะถ่ายทอดออกมาได้อารมณ์หดหู่หน่อยๆ ดี มีการจิกกัดตัวคนเขียนเกี่ยวกับนิยายตัวเองด้วย ส่วนตัวชอบบรรยากาศเรื่องในบทของโทกะที่สุด บทของยูอิก็สนุก ตัวละครวีนๆ ขี่บ่นๆ นี่ของชอบเลย ในบทของซีกิสซัวร่าเล่าเรื่องด้วยมุมมองบุคคลที่ 3 ส่วนบทของโนบุยะนั้นพยายามสร้างคาแรกเตอร์เพื่อดำเนินเรื่องจนรู้สึกขัดแย้งแทน
ปัญหาของเรื่องนี้คือหลังจากที่ภาพรวมต่อกันเป็นรูปเป็นร่างแล้ว คนเขียนก็กลับทำลายเสน่ห์ของภาพรวมนั้นเอง หลายๆ อย่างถูกบอกออกมาโต้งๆ บทสรุปเรื่องราวที่ล่องลอยไม่เป็นเหตุเป็นผลจนขาดความน่าค้นหา ช่องว่างที่เปิดไว้ของตัวละครก็ถูกปิดจนกลายเป็นเรื่องไร้สาระ ช่วงที่สนุกที่สุดคือตอนเรื่องราวยังไม่ต่อกันสนิท อีกเหตุผลที่ทำให้ไม่สนุกก็คือผมเกลียดเรื่องแฟนตาซีที่โม้เหม็นโอเวอร์เอามันส์
โลลิเฟอราตูเป็นนิยายเล่มเดียวจบ แต่ก็เป็นไปได้ว่าจะมีเล่มต่อด้วยชื่ออื่นอยู่ เออใช่…มีตัวละครที่ชอบอีกคนคือยุสึ ที่ดูเป็นผู้อยู่เหนือเรื่องราวทั้งหมดในบางความหมายยังไงไม่รู้
ปล. ภาพประกอบสวยดี(คุโรโบชิ) ไหปลาร้าของโปจิช่างมีเสน่ห์
★★☆
