วันก่อนมีคนถามว่าทำไมถึงชอบ (ชื่อวีทูบเบอร์) เลยมานั่งคิดๆ ดูว่าทำไม ผมพบว่าการชอบวีทูบเบอร์ของผมมันมีลำดับขั้นอยู่
อย่างแรกคือต้องสะดุดตาด้วยอะไรบางอย่าง เช่นเสียง, สี, คาแรกเตอร์ดีไซน์ หรือธีมอะไรบางอย่าง อย่างฟุบุกิตอนแรกก็ชอบเพราะว่าสีขาวดำ(จริงจัง) หรือลูลู่กับแคลร์ก็ชอบเพราะเสียงนุ่ม ส่วนราเดนก็ชอบเพราะว่าดีไซน์กับคอนเซ็ป ตรงนี้ส่วนมากก็น่าจะเหมือนคนทั่วๆไป
ลำดับต่อไปคือเสียงหัวเราะ มันมีเสียงหัวเราะบางอย่างที่ผมได้ยินแล้วหงุดหงิด ถ้ารู้สึกว่าไม่ไหวจริงๆ ก็ไม่ได้ไปต่อ อย่าง Hachi เนี่ยไม่ไหวจริงๆ อย่างฟุบุกิเนี่ยอยู่ในระดับเฉยๆ ราเดนนี่เกือบเอาท์… ไม่ชอบเลย ที่ชอบคือแคลร์ หัวเราะน่ารัก อุตะโนะ (Shiratama Utano) หัวเราะกวนตีน แล้วก็ระโกะ (Otonose Raco) หัวเราะกวนตีนเหมือนกันแต่คนละแบบกับอุตาโนะ บางคนที่เขียนชื่อก็เพราะอาจจะไม่รู้จักกัน
ปกติแล้วผมเป็นคนที่แทบไม่สนใจคอนเทนท์ปกติของวีทูบเบอร์คนนั้นเลย (ยกเว้นสายร้องเพลง) สิ่งที่ผมชอบเวลาตามวีทูบเบอร์คือจินตนาการระหว่างบรรทัด จินตนาการว่าตัวจริงของวีทูบเบอร์คนนั้นเวลาไม่ได้สตรีมจะเป็นคนแบบไหน เวลาอยู่กับเพื่อนคนอื่นจะนิสัยยังไง ภาพที่นำเสนอนั้นมีส่วนที่ทำเพื่อแฟนๆ แค่ไหน ส่วนไหนที่ปิดบังไว้ ส่วนไหนที่เป็นตัวจริงแฝงอยู่ แน่นอนว่าผมก็ไม่ได้คิดว่ามันจะถูกหรอก แต่ว่าพอได้คิดแบบนั้นแล้วสนุกดี
อย่างฟุบุกิเนี่ย หน้างานคือสนุกสนาน เทคแคร์ รับผิดชอบ คุยเก่ง เป็น MC ได้ แต่พอมองให้ลึกๆ ฟุบุกิมีความสำคัญกับ Hololive มาก ขนาดที่อยู่ในตำแหน่งกรรมการบริษัทได้เลย เวลามีงานที่ต้องรับหน้าเสื่อยากๆ แบบดราม่า แกรด หรืออะไร Holo มักจะโยนมาให้ฟุบุกิรับจบ ซึ่งฟุบุกิก็ทำได้ดี คุมอารมณ์คนดู softlanding อะไรไป ซึ่งไม่ใช่งานง่ายๆ เลย ทำให้ผมคิดว่าหลังงาน ฟุบุกิต้องได้รับความเคารพอย่างสูง แบบไปโนมิไคก็มีรุ่นน้องรินเหล้าให้ เดินในบริษัทคนอื่นต้องหลบทาง เผลอๆ จะโดนเรียกว่าอาเน่ซังด้วยซ้ำ…
แคลร์เนี่ย แรกๆ คือคอนเซ็ปสาวโซเซย์ สุขุมนุ่มลึก มาดงาม แต่พอตามไปเยอะๆ จะพบว่าแคลร์แม่งโคตรโก๊ะ เวลาเล่นกับแมวนี่ไปหมดเสียงสองเสียงสาม ที่ทำสวยทั้งหลายก็กลายเป็นฮา (ซึ่งกลายเป็นคาแรกเตอร์สวยเก๊ไปแล้ว) แต่ถึงจะดูสวยเก๊ โก๊ะๆ แต่ที่ดูมีความสุขก็เป็นการพยายามนำเสนอให้กับผู้ชม ด้านลึกก็มีความอ่อนแอ กดดันมากๆ ก็ท้อจนเกือบจะแกรดไปรอบนึง
ราเดน ราเดนเนี่ยค่อนข้างชัดเจนว่าเป็นคนในวงการศิลปะสาย Curator มีความรู้เกี่ยวกับศิลปะหลายอย่าง น่าจะเป็นศิลปินในแง่ไหนสักแง่ที่ไม่ใช่วาดรูป และเนื้อแท้เดิมโคตรไม่เอาอ่าว ขี้เหล้าเมายาปาจิงโกะ ซึ่งตรงนี้ก็เปิดเผยแบบอ้อมๆ แหละ ด้วย moegap ตรงนี้ทำให้รู้สึกเห็นภาพความพยายามต่างๆ ของราเดนชัดกว่าคนอื่น ไม่ได้บอกว่าพยายามมากกว่าคนอื่น แต่เข้าใจมากกว่า เห็นแพชชั่นต่อสิ่งที่ชอบชัดเจน แต่ที่ไม่ไหวจริงๆ คือราเดนเวลาพูด คือรัวมาก แล้วจู่ๆ ก็เสียงดัง ฟังแล้วปวดหัว ขอเอาใจช่วยห่างๆ พอ… อ้อ แล้วก็นับถือมากเวลาร้องเพลง นับถือจากใจจริง
ส่วนลูลู่นี่น่ากลัว ลูลู่เป็นคนพูดนิ่มๆ เสียงนิ่มๆ แต่รสนิยมชอบอะไรโหดๆ ชอบทำคอนเทนท์ Theme ดาร์คๆ (แต่เนื้อหาไม่ได้เครียดนะ แค่ดูมืดๆ) ลูลู่เป็นคนที่ดูไม่ออกเลยว่าจริงๆ รู้สึกยังไง เหมือนทุกอย่างที่ทำถูกกรองมาแล้วชั้นนึง ก็เป็นคนที่นั่งเล่นเกมแตงโม 12 ชั่วโมงสองรอบได้แบบไม่เปลี่ยนสีหน้าอ่ะนะ… ลูลู่เปิดเผยขนาดเห็นหน้าจริง สตรีมชีวิตจริง แต่ก็ยังรู้สึกไม่เข้าใจอยู่ดี เป็นคนที่วันนึงออกข่าวว่าแทงแฟนตายก็ไม่ตกใจอ่ะ
ใครอีก… อุตาโนะ อันนี้ไม่ค่อยรู้สึกอะไรแปลกๆ ตรงไปตรงมาตามคอนเซ็ป เป็นคนที่เคยอยากเป็นนักร้อง ทิ้งความฝันไปครั้งนึงแล้วกลับมาพยายามร้องเพลงอีกครั้ง แชทชอบแซวว่าอายุ 17 อะไร ทำไมร้องเพลงโคตรเก่า 17 ยังไงเป็นแฟนกันดั้มซีดกับมาครอส… ส่วนกุระไม่ได้ตามอะไรพิเศษจนเริ่มสนใจหลังจากมีข่าวว่าจะแกรด จริงๆ กุระก็น่าสนใจ เป็นคนอ่อนแอที่มีคอนทราสต์หลายๆ อย่างสูง เป็นไอดอลแบบที่ได้รับพลังจากแฟนๆ แต่ก็เจ็บปวดจากพลังจากแฟนๆ เหมือนกัน
ซึ่งการตามลักษณะนี้ทำให้ไม่ค่อยรู้เรื่องดีเทลเกมที่เล่นช่วงนี้ หรือคู่ชิปกับคนนั้นคนโน้นอะไร เพราะแทบไม่ได้ดูสตรีมเล่นเกมหรือคอนเสิร์ทเลย (ยกเว้นพวกสายร้องเพลงจะฟังร้องเพลงเยอะ) แต่ก็ชอบพวกคลิปที่ตัดเวลาพูดเรื่องที่มีความหมายแฝงกับตัวตนรูมเมทอยู่ ฟังแล้วส่งเสริมจินตนาการดี…