อ่านเจอที่ใหนไม่รู้ มีคนถามว่าควรจะอัพเดทบล๊อกบ่อยขนาดใหนดี คำตอบที่ได้รับมาก็คือ “บ่อยที่สุดเท่าที่ทำได้” วันนี้ว่างๆ พอแก้ Theme Blog เสร็จแล้วก็เลยนั่งกด Back ย้อนอ่าน Blog ตัวเองดู ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองก็อัพเดทบ่อยแล้ว แต่พอย้อนกลับมาอ่านดูก็อดรู้สึกไม่ได้ว่า เรามีอะไรจะเขียนเยอะกว่านี้เยอะนี่นา แถมบางอันกลับไปอ่านแล้วยังงงๆเลยว่าตัวเองเขียนถึงอะไร อย่างเช่น อันนี้ นึกไม่ออกเลยว่าการ์ตูนชื่ออะไรหรือว่าคนเขียนชื่ออะไร แถมเนื้อเรื่องก็นึกออกนิดหน่อยเท่านั้นเอง แล้วพออ่านๆดูก็รู้สึกว่า เรามีอะไรที่ประทับใจมากกว่าอันที่เขียนไปอีก แต่ว่าไม่ได้เขียนลงไป
บล๊อก บางครั้งมันก็คล้ายๆกับไดอารี่ที่คอยบันทึกว่าได้ทำอะไรไปมั่ง แต่ว่าแตกต่างกันตรงที่เขียนแต่เรื่องที่ให้คนอื่นรับรู้ด้วยได้ แต่ถ้าเป็นไดอารี่ส่วนตัวเราเขียนอะไรลงไปก็ได้ คงไม่มีใครเขียนบล๊อกเรื่องที่บอกคนอื่นไม่ได้หรอก หรือเขียนก็เขียนโดยไม่เปิดเผยตัวเอง
ไล่เช็คๆดู พิมพ์ผิดหลายที่แก้มั่งไม่แก้มั่ง เขียนอ่านไม่รู้เรื่องก็เยอะ น่าอายเหมือนกัน คนอ่านเยอะน้อยก็ไม่รู้ แต่คงไม่เยอะเท่าใหร่หรอก ผมไม่ติด Counter ในบล๊อกก็เพราะไม่อยากรู้นี่หล่ะ บางอย่างไม่รู้มันก็รู้สึกดีกว่า จะได้ไม่ต้องไปคิด
เหอ ๆ
ของเราอัพตามอารมณ์….และตามสะดวก อ้อ ตามความขยันด้วย
คือถ้าวันไหนมีเรื่องจะพูด แล้วพอดีมีอารมณ์อยากนั่งพิมพ์ หรือ ไม่ขี้เกียจล่ะก็ ก็จะอัพ…
แต่ทีนี้วันที่จะได้เงื่อนไข 2 ข้อขึ้นไปเนี่ย มันหายาก เลยออกมากลายเป็นดอง….ดอง… แล้วก็ดอง
กร๊ากกกกกก
ป.ล. ไม่รู้ว่ามีใครอ่านบล็อกมั่งก็ดีเหมือนกันนะ จะได้เขียนได้ตามสบายไม่ต้องเขินหรือกั๊ก แม้ว่ามันจะเหงาหน่อย ๆ ก็เถอะ XD
เหมือนกันครับ บางทีแหมมันอยากเขียนเหลือเกิน ก็ล่อซะสองเรื่องควบ
แต่บางทีกว่าจะได้เริ่มก็ดองไว้จนเค็มปี๋
อาการดองบล็อกนี่เป็นวาระแห่งชาติได้เลยนะ!