290 | Warlord

ใครที่เปิดดู twitter ผมน่าจะพอสังเกตเห็นกันบ้างแล้วว่าช่วงนี้ผมตามอ่าน Warlord อย่างเป็นบ้าเป็นหลัง จนรก twitter ไปหมด (โกเมนนาไซๆ) ทำให้อ่านอ่านมังงะเรื่องอื่นน้อยลงมาก จากแรกๆอ่านวันละ 2 เล่ม กลายเป็นวันละ 3 เล่นบ้าง 4 เล่มบ้าง ในที่สุดก็ครบถ้วนกระบวนความหมดภาระกิจเสียที เลยมาแถลงไขให้ฟังกัน
บอกก่อนว่าอาจจะเสียอรรถรสในการรับขม
หากยังไม่เคยอ่านและคิดจะอ่านก็หยุดไว้ก่อนจะเป็นการดี

เรื่องของเรื่องก็คือผมอ่านวอร์ดลอร์ด(ภาคปกติ) จบแล้ว จบที่เล่ม 75 ที่ไป่หวู่หนานตายเหลือแต่อสุจิเมพ แต่ผมเริ่มอ่านตั้งแต่เล่ม 59 ตอนที่ราโอหนีหวู่หนานและนาโด้ตาย แล้วไจแอนท์ชาร์คเริ่มบทเยอะ ตอนนั้นไม่มีอะไรอ่านก็เลยหยิบมาอ่าน แล้วก็อ่านต่อไปเรื่อยๆ ทั้งๆที่ไม่เคยอ่านเล่มก่อนหน้าเลย แรกๆ ที่อ่านผมไม่รู้จักตัวละครเลยสักตัว รู้แต่ว่าหวู่หนานที่มีหงอนนั้นเกงเมพมาก แต่ก็ชั่วช้ามากเช่นกัน อ่านไปได้สองสามเล่มไจแอนท์ชาร์คก็โชว์พาวสุดยอด ให้วอร์ลอร์ดทั้งโลกรุม ตัวเก่งๆทุกตัวมารุมหมด หวู่หนาน แบล็คจากัวร์ ราโอ ฟ้าทมิฬ ก็สู้ไม่ได้ สู้จนคนบนโลกตายไป 80% แล้วถึงจะเอาลงแบบหืดจับ จากนั้นแบล็คจากัวร์ก็โดนหวู่หนานฆ่าตาย ราโอแพ้โดนจับเป็นหินแล้วฟ้าทมิฬก็รวมพลังกับแบล็คไทเกอร์ชนะหวู่หนานในที่สุด จบ
ผมอ่านจบทั้งๆไม่รู้แบ็คกราวด์ตัวละครเลย ผมไม่รู้ว่าไจแอนท์ชาร์คเป็นใคร ราโอมาจากไหน ฟ้าทมิฬเป็นใคร รู้แต่ว่ามันก็สู้กันไปสู้กันมามันส์ดี แต่ก็ได้ยินตัวละครในเรื่องพูดถึงไป่โฉ่วและหวู่หนานร่างดีเป็นครั้งคราว แต่ผมก็ไม่รู้ว่าไป่โฉ่วเป็นใคร หรือหวู่หนานร่างดีมันดีขนาดไหน เพราะรู้จักแต่หวู่หนานหงอนชั่วสุดขั้ว พออ่านจบเล่ม 75 ก็เลยตัดสินใจลองไปไล่อ่านตั้งแต่ต้นดูซะหน่อย
ปรากฏว่าสนุกมากครับ มันไม่ใช่อารมณ์แบบอ่านครั้งแรก (เมื่อก่อนผมเคยอ่านไปบ้าง 5-6 เล่มแต่ก็ลืมหมดแล้ว) อารมณ์มันจะแบบว่า รอลุ้นตัวละครที่รู้จัก (จากเล่ม 59~75) จะโผล่ออกมา ลุ้นว่าเมื่อไหร่หวู่หนานหงอนมันจะโผล่มา ตัวละครตัวแรกที่จำได้ไม่รวมหวู่หนานคือแบล็คจากัวร์ มันโผล่มาตั้งแต่เล่มแรก อยู่นานมาก กว่าจะตายก็เล่มท้ายๆ อีกตัวที่ตกใจก็คือไร้ลักษณ์ ตอนแรกๆไม่รู้ว่าไร้ลักษณ์คือราโอ เล่มหลังๆตอนเป็นราโอทมิฬเมพมาก แต่เล่มแรกๆไหงกลับเบ๊สุดๆ ก็เลยลุ้นว่ามันจะมีความลับอะไรบนหน้าผากหรือเปล่า ถึงได้หน้าด้านหน้าทนอยู่ได้จนจบแถยังไม่ตาย อ่านๆไปก็ค่อยๆรู้จักไป่โฉ่วที่เขาว่ากันว่าเก่งเทพ รู้จักอดีตของไจแอนท์ชาร์คตัวละครที่ผมชอบที่สุด ได้รู้ว่าหวู่หนานหงอนมันเกิดมาได้อย่างไร ได้รู้ระดับพลังแต่ละขั้นว่ามีที่มาอย่างไร
เรื่องวอร์ลอร์ดนี้มีการแบ่งพลังเป็นระดับชั้นบรรยากาศให้เข้าใจง่าย ลำดับความเก่งง่าย 10 ชั้นบรรยากาศไม่มีทางชนะ 11 ชั้นบรรยากาศ ยกเว้นว่าตัวละครนั้นจริงๆใช้พลังได้มากกว่า 11 แต่ออมไว้เหลือ 10 ก็จะชนะคนที่ใช้ได้เต็มที่แค่ 11 …อธิบายแล้วงง เอาใหม่นะ สมมติวอร์ลอร์ด A ใช้พลังได้ถึง 12 ชั้นบรรยากาศ และวอร์ลอร์ด B ใช้พลังได้ 11 ชั้นบรรยากาศ แต่เวลาสู้กัน วอร์ลอร์ด A ออมมือใช้พลังแค่ 10 ชั้นบรรยากาศ วอร์ลอร์ด B ใช้เต็มที่ 11 ชั้น พอสู้กัน A ที่ออมกำลังไว้ก็จะชนะ B ที่สู้เต็มกำลังอยู่ดี สรุปว่าออมไว้เป็นเรื่องขำๆ นั่นเอง
ส่วนที่ชอบเกี่ยวกับระดับพลังชั้นบรรยากาศก็คือมันจะมีตันเป็นช่วงๆ เช่นช่วงแรกตันที่ 25 ชั้น ใครถึง 25 จะเก่งสุดๆ คล้ายๆกับเลเวล Cap ซึ่งพอเดินเรื่องไปสักพักมันจะตัน 25 กันทุกคนเลย แล้วก็เปลี่ยนเป็นช่วงสอง Cap ที่ 50 ชั้นบรรยากาศ เดินเรื่องไปอีกก็ค่อยๆตันกันหมด ใช้พลัง 50 ชั้นกันได้ทุกคน แล้วก็เปิดเป็น Cap 75 ต่อ แล้วก็ค่อยๆขึ้นไปจนถึง 100 ในที่สุด ซึ่งมันเข้าใจง่ายดี อ่านก็ไม่ต้องคิดมาก ใครเยอะกว่าก็เก่งกว่า วิชาห่าอะไรชื่อยาวเป็นกิโลมีไว้แอ็คท่าเท่เฉยๆ สุดท้ายมันก็หมัดตรงกันเพียวๆอยู่ดี ทั้งเรื่องมันก็ไม่มีอะไร สู้กันไปสู้กันมา ไม่ต้องตามหาฆาตกร ไม่ต้องล้มหน้าทิ่มนมทิ่มจิ๋ม ลมพัดกางเกงในปลิว

ทีนี้ก็จะมาวิเคราะห์ตัวละครหน่อย เรียงจากใครตายทีหลังแล้วกัน

• ฟ้าทมิฬ
  อ่านที่แรกคือมันเป็นใครไม่รู้ ตาดำๆ สันโดษ บ้านนอกหน่อยๆ วันๆเอาแต่ซุ่ม ไม่ค่อยออกไปสู้กับใคร แต่ซุ่มจนชนะหวู่หนานในที่สุด พอมาอ่านย้อนพบว่าเมื่อก่อนเคยชื่ออสูรทมิฬ มาติดหม้อเนตรสมุทร เป็นลูกไซอา จริงๆก็ไม่มีอะไรเท่าไหร่สำหรับฟ้าทมิฬ เท่ก็งั้นๆ แต่วิชาพิศดาร ฆ่ายากมาก เพราะช่วงหลังๆเป็นเศษเลือดเศษเนื้อก็ยังฟื้นฟูสภาพเซลได้ หัวขาดแขนขาดนี่ขำๆ ต่อได้

• ไป่หวู่หนาน
  อันนี้เด่นมาก เป็นแกนของเรื่องเลย เรียกว่าพระเอกก็ได้ถึงหลังๆจะชั่วไปหน่อย(มาก) หวู่หนานจะมีสองช่วง คื่อช่วงแรกหวู่หนานทรงธรรม ช่วงหลังหวู่หนานชั่วมีหงอน หวู่หนานหงอนเป็นตัวละครที่ให้ความรู้สึกจักพรรดิมาก เก่งทุกอย่าง เห็นแก่ตัว ร้ายกาจ ใจเด็ด แต่ก็เพราะคนอย่างหวู่หนานปกครองบ้านเมืองถึงได้เป็นปึกแผ่น เป็นตัวละครที่มีพลังดี ส่วนหวู่หนานทรงธรรมนั้นเป็นตัวละครที่มีสเน่ห์ เป็นคนดี ครองใจคนหมู่มากได้ แต่ด้วยความที่เป็นคนดี ทำให้มักจะโดนบีบจนอยู่ในสถานะที่ลำบากบ่อยๆ เรียกได้ว่าเป็นคนดีเกินไปปกครองบ้านเมืองลำบาก ต้องมีพระเดชพระคุณแบบหวู่หนานหงอนถึงจะทำการใหญ่ได้

• ราโอ (ไร้ลักษณ์)
  ไร้ลักษณ์เป็นตัวละครซื่อบื้อมาก ผมอ่านเล่มหลังๆนึกว่ามันจะเก่งแต่เรก เป็นทายาทอะไรสักอย่าง ที่ไหนได้ไม่เคยเก่งเลย เป็นลิ่วล้ออยู่นานจนได้ดี วิชาอะไรก็ไม่มื ฝึกเอาจากแคบซูลพันทัพทั้งนั้น หลังๆมีเกราะกากๆ หน้ากากจะใส่ทำไมก็ไม่รู้ ไม่เคยเป็นใหญ่ ไม่เคยสู้กับใครเก่งๆจริงจังสักรอบ เอารักนวลสงวนตัวจนสุดท้ายก็แพ้หวู่หนานในที่สุด ตอนที่ดูดีที่สุดก็เป็นตอนที่ภักดีกับไป่โฉ่วนั่นหล่ะ รู้สึกมันภักดีมากๆ อะไรจะซื่อสัตย์ขนาด ก็แค่นั้น….

• แบล็คจากัวร์
  เสือดำคนนี้แม้จะดูเท่ ขรึม ดุดัน แต่เอาเข้าจริงๆเป็นพวกใจป๊อดมาก อยู่มาตั้งแต่เล่มแรก เคยบ้าคลั่งหนเดียวตอนที่ไปท้าไปโฉ่วสู้ โชว์ถ่อยสุดๆ แล้วก็โดนไป่โฉ่วตบเกรียนแตก จากนั้นก็สงบเสงี่ยมมาตลอด คอยเก็บไอเท็มจากคนอื่นมาพาวเวอร์อัพเรื่อยๆ เก็บตรีเนตรมาจากตรีเนตร แล้วก็ขี้ตู่ว่าเป็นของตัวเอง ขโมยวิชาอรหันต์สุดขั้ว(เรียกแสตนด์ตัวใหญ่ๆ)มาจากต้าไห่ เก็บดาบสำนึกมาจากดาบใหญ่ อยู่มา 70 เล่มไม่เคยชนะใครเลย จะว่าไปก็แทบไม่เคยออกศึกใหญ่เด่นๆเลย ชัดๆก็แพ้ไป่โฉ่ว แพ้ไจแอนท์ชาร์ค ยังไม่รวมแพ้เล็กแพ้น้อยอีกมากมาย เห็นเก๊กๆงั้น เอาเข้าจริงมีสคิลขอชีวิตเพียบ ท่าไม่ดีก็คุกเข่า จับตัวประกัน หลอกด่า ท้าทาย สุดท้ายคู่ต่อสู้รำคาญก็ปล่อยไปในที่สุด ช่างอนาถาจริงๆ

• ไจแอนท์ชาร์ค
  ลุงหัวล้านขี้ใจน้อยสุดโฉดคนนี้เป็นตัวละครที่ผมชอบที่สุดในเรื่อง เป็นตัวละครที่เอาแต่ใจที่สุด และก็ร้ายกาจที่สุดเช่นกัน นิสัยถึงจะชั่วแต่ก็ไม่เหมือนหวู่หนาน หวู่หนานนี่จะแบบชอบครอบครองทุกอย่าง แต่ไจแอนท์ชาร์คนี่จะแบบชอบเห็นคนลำบาก (AKA โทรล) ชอบรังแกคนอ่อนแอกว่า แต่ในขณะเดียวกันก็เพราะคิดว่าตัวเองร้ายกาจที่สุดจึงมองคนอื่นว่าอ่อนแอทั้งหมด ถึงจะสันโดษ แต่โดนใครทำอะไรแล้วแค้นนาน(หัวล้านใจน้อย) ระเบิดบลูคิงดอมทิ้งทั้งเมืองเพราะแค้นที่โดนไซอาหักหลัง โดนจับจุดอ่อนเอาผู้หญิงไปขู่ก็ทำอะไรไม่ได้ บอกว่ามึงฆ่าไปเลย กูจะได้ไม่มีจุดอ่อน ออกศึกก็ข่มชาวบ้านตลอด (แต่แพ้ไป่โฉ่วไปหนนึง) จนกระทั่งฉากสุดท้ายโดนรุมจากคนทั้งโลกถึงจะพ่ายแพ้และตายในที่สุด พวกที่มารุมตายไป 80% พวกเทพๆยังง่อยไปตามๆกัน

• อัสนีคลั่ง
  เล่มแรกๆชื่อพายุคลั่ง ไปๆมาๆเปลี่ยนเป็นอัสนีคลั่งแทน น่าจะเป็นที่คนแปล อัสนีคลั่งนี่จริงๆผมเฉยๆ เป็นตัวละครแนวส่งเสริม คือเก่งเทพ แต่เกิดมาเพื่อให้ตัวละคนที่เก่งเทพกว่าโชว์เทพอัดจนเละ ถูกวางไว้ว่าเก่งมากแต่พอออกศึกใหญ่แพ้ตลอด สุดท้ายก็แพ้หวู่หนานแล้วตายด้วยมือไจแอนท์ชาร์ค แต่ที่ผมชอบคือดาบเฮอริเคนของอัสนีคลั่งต่างหาก

• ดาบเฮอร์ริเคน
  อันนี้ไม่ใช่ตัวละคร แต่เป็นดาบ จริงๆก็ไม่ใช่ดาบเลิศเลออะไรเลย แต่อานุภาพมันโดดเด่นจากดาบอื่นๆในเรื่องเหลือเกิน นั่นก็คือใครโดนแล้วจะซวยขี้แตก คำว่าซวยขี้แตกนั้นมีความตรงตามตัวอักษรเด๊ะๆ คือใครโดนประกายดาบจะซวยและขี้แตก วอร์ลอร์ดระดับ 50 ชั้นบรรยากาศนั้นสามารถขี้แตกได้โดยกางเกงไม่ขาด แต่ขี้จะทะลุกางเกงออกมาเลย แถมขี้ยังเยอะสาดกระจายเป็นจำนวนมากมหาศาล ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าแม้แต่ไป่หวู่หนาน(หงอน)ก็เคยโดนประกายดาบจนขี้แตกพุ่งกระจายมาแล้ว แต่ยังเก๊กหล่อได้เหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้แต่ไป่โฉ่วโดนเข้าไปถึงขี้ไม่แตกก็โดนผ้าอนามัยใช้แล้วแปะหัวเลยทีเดียว ไซอาที่ช่วงนั้นเก่งสุดๆ โดนเข้าไปขี้จะพุ่งก็พยายามอั้นไว้ กลายเป็นกางเกงเป้าปริแทน โอ้มายก๊อด ช่างเป็นดาบที่น่ากลัวสุดๆจริงๆ

• ไป่โฉ่ว
  พ่อของไป่หวู่หนาน สัญลักษณ์ของความสุดยอด เลเวลเต็มตลอด ตอน cap 25 ก็เต็ม 25 พอปลดเป็น 50 ปุ๊บก็เต็ม 50 สุดท้ายยังปลด cap ระเบิดไป 75 ก่อนชาวบ้านได้ด้วย(แล้วก็ตาย) ไม่เคยเลเวลไม่เต็ม ทั้งชีวิตแพ้ 1 ครั้งกับไซอา เพราะว่าเสียเปรียบสู้กับไจแอนท์ชาร์คจนเหนื่อยแล้วไซอามาต่อคิว แต่สุดท้ายก็มีนัดล้างตาระเบิดพลังเอาชนะคืนได้ในที่สุด ไป่โฉ่วนี่จะคล้ายๆกับ ฮัมมะ ยูจิโร่ อารมณ์คือพ่อพระเอกที่เก่งที่สุด บ้าการต่อสู้ ชอบสู้กับคนเก่งๆ มีแผลในใจนิดหน่อยที่เคยฆ่าพี่ตัวเองโดยใช้ดาบทั้งๆที่ตกลงกันว่าจะไม่ใช้ ตอนที่ผมอ่านทีแรก (เล่ม 59-75) นั้นไม่รู้จักไป่โฉ่วเลย รู้ว่าหวู่หนานชอบเรียกนักสู้นรกภูมิชื่อไป่โฉ่วออกมา แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร หลังๆถึงได้รู้ว่ามันเก่งอย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะชอบเรียกออกมาจัง

ตัวละครอื่นที่ไม่ได้พูดถึงคือไม่ค่อยชอบเท่าไร่ เช่นดาบใหญ่ก็เป็นบอสประจำ cap 25, ไซอานี่แค่ตัวร้ายที่มาเสริมพระเอก ปู้เอ้อเป็นตัวละครที่ล้มเหลว ปั้นมาเหมือนจะให้เก่งมาก แต่บทไม่ลงจนกระจอกและตายไปในที่สุด นอกนั้นก็ไม่มีอะไรให้จดจำ

วอร์ลอร์ดนั้นมีจุดแข็งที่อ่านง่าย เข้าใจง่าย ใช้เวลาอ่านไม่นานก็จบ ทำให้ง่ายต่อการติดตาม แม้ว่าเนื้อหาจะไม่มีอะไรมากกว่าสู้กันไปสู้กันมาแบบเว่อๆ แต่การเขียนการ์ตูนให้มันธรรมดาและง่ายที่สุดนั่นหล่ะกลับเป็นเรื่องยากที่สุด จึงเป็นเรื่องที่ต้องชมเสียหน่อย อีกจุดที่น่าสนใจก็คือเรื่องแนวคิดเกี่ยวกับ “อำนาจ” ดูเหมือนประเทศจีนจะมีแนวคิดที่ว่าบางครั้งคนเลวไม่ได้เลวเพราะตัวบุคคล แต่เพราะอำนาจต่างหากที่บีบให้คนหน้ามืดตามัว รวมไปถึงเพื่อการใหญ่ส่วนรวมจำต้องเด็ดขาด แม้จะผิดศีลธรรมก็ตาม หลังจากวอร์ลอร์ดภาคปกติจบลง มันก็จะต่อด้วยภาคแอโร่ แล้วไปภาคเฟยซา(เล่มเดียว) จากนั้นก็มาไทเกอร์เฮล แล้วปิดท้ายไฟนอล ส่วนฟินิกส์นั้นหมือนเป็นภาคเสริม ไม่ค่อยเกี่ยวตัวเรื่องหลักเท่าไหร่แต่ก็อ่านสนุกดี ได้ยินว่าหลังจากไฟนอลจบแบบตู้มเป็นโกโก้ครันช์ไปแล้ว คนเขียนก็ยังอุตส่าห์เขียนภาคใหม่ วอร์ลอร์ด 108 รีเซ็ทโลกทั้งหมดอีกรอบมาให้อ่านกันต่อ