350 | อ่านนิยายมั่ง

ด้วยความกลัวว่าทิ้งไว้นานจนลืมแล้วเขียนไม่ออกเหมือนเอนทรี่ค้างปีบางอันที่โดนทวงบ่อยๆ ผมจึงตัดสินใจเขียนเอนทรี่นี้เสียก่อนแม้ว่าจะมีเรื่องที่เขียนง่ายๆเตรียมไว้หลายเรื่องก็ตาม ก่อนหน้านี้มีช่วงนึงของชีวิตผมที่เช่าการ์ตูนจนการ์ตูนหมดร้าน การ์ตูนออกใหม่ก็ไม่ค่อยสนุก ไม่รู้จะอ่านอะไรเดินวนไปวนมาในร้าน นิยายจีนก็ขี้เกียจอ่านแม่งยาวกันจัง นิยายแจ่มใสก็ละไว้ในฐานที่เข้าใจ ส่วนไลท์โนเวลก็ไม่มีให้เช่า ผมก็เดินวนไปวนมาจนมาถึงมุมหนังสือแปล ดูเหมือนว่าหนังสือแปลญี่ปุ่นและฝรั่งจะไม่ได้รับความนิยมเท่าไหร่ เพราะมีแต่หนังสือค่อนข้างเก่า ผมก็ได้หยิบหนังสือบางๆเล่มนึงชื่อว่า “อินสตอล” ขึ้นมา จุดจดจำของผมที่มีต่อหนังสือเล่มนี้ก็คือ “ได้รางวัลอาคุตางาว่า” “แต่งโดยหญิงสาวอายุ 19” และ “มีเนื้อหาเกี่ยวกับเว็บอโคจร” และด้วยความที่มันเล่มไม่หนานัก ผมจึงใคร่ลองจะเปลี่ยนบรรยากาศหยิบมันมาอ่านแก้เสียเวลาเสียบ้าง และมันก็เป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนบรรยากาศแบบ Long Vacation ไปแทน

แน่นอนว่าทั้งหมดสปอย“อินสตอล” (インストール) โดย วาตายะ ริสะ

เด็กสาววัยรุ่นคนนึงอยู่ช่วงอารมณ์อยากจะทำอะไรสักอย่างนอกกรอบเดิมๆอันแสนน่าเบื่อ เธอแอบขนของทุกอย่างในห้องของเธอไปทิ้ง โต๊ะ เก้าอี้ หนังสือ นาฬิกา ตู้เสื้อผ้า และคอมพิวเตอร์ ทุกอย่างกองอยู่ที่ทิ้งขยะ และนั่นก็ทำให้เธอได้พบกับเด็กประถมคนนึงที่สนใจคอมพิวเตอร์เก่าของเธอจึงเอ่ยปากขอและขนกลับไปที่บ้าน อินสตอลโปรแกรมใหม่จนใช้งานได้ แถมยังเสนองานเซ็กส์แชทให้เธอทำอีกตะหาก เด็กสาวคนนั้นทุกวันก็จะโดดเรียนไปแอบในห้องของเด็กคนนั้น พ่อแม่ของเด็กคนนั้นไปทำงาน เด็กคนนั้นก็ไปเรียน เธอใช้คอมพิวเตอร์เก่าของเธอเล่นเซ็กแชทกับคนมากหน้าหลายตาไปเรื่อยๆ ได้พบเจอคนหลายประเภท วันนึงแม่ของเธอก็จับได้ว่าเธอไม่ไปเรียนและทิ้งของในห้องไปหมดสิ้น และแม่ของเด็กคนนั้นก็จับได้ว่าเธอแอบไปอยู่ในบ้านทุกวัน เธอรู้สึกได้ว่าแม่ของเธอนั้นชราลงเหลือเกิน เธอจึงวิ่งหนีไป…. แล้วก็ได้ตังค่าเซ็กแชทมาแบ่งกับเด็กคนนั้น แล้วเธอก็กลับไปเรียนตามปกติ….

เล่าเหมือนจืดๆ จริงๆไม่จืดเท่านี้นะ เราจะได้อารมณ์ของเด็กวัยรุ่นที่อยากจะทำอะไรก็ได้ที่ไม่เหมือนคนอื่น แม้ว่ามันจะไร้สาระขนาดไหนก็ตาม ในเรื่องไม่มีความโรมานซ์ระหว่างนางเอกกับเด็กประถมชายคนนั้นเลย ก็สนิทกันธรรมดาๆ หลังจากผมอ่านหนังสือเล่มนี้จบผมก็ได้ไปหาหนังเรื่องเดียวกันนี้มาดู พบว่าไม่สนุกเลย งั้นๆมาก มีดีที่อายะอุเอโตะเป็นนางเอกเท่านั้น และหลังจากหาข้อมูลสักพักก็พบเรื่องที่น่าสนใจอีกอย่างนึง นั่นก็คือ… วาตายะ ริสะ คนเขียนเรื่องนี้นั้นเป็นสาวน้อยน่ารักมาก! อีกอย่างก็คือหนังเล่มนี้ถ้าอ่านคำโปรยจากหน้าปกจะนึกว่าเป็นหนังสือสมัยใหม่ ทันสมัย ทันโลก แต่เปิดไปสามหน้าพบว่านางเอกใช้บราวเซอร์ Netscape…. แถมในหนังนางเอกใช้เครื่อง Apple LCII หนำซ้ำยังลง OS9 ได้ด้วย! โม้ฉิบ (จริงๆคือมันลง OS7 ก็แทบจะไม่ไหวแล้ว)

หลังจากนั้นเล่มที่สองที่ผมหยิบก็คือ

“หลับ” (白河夜船) โดย โยชิโมโตะ บานานา
หลับเป็นรวมเรื่องสั้นสามเรื่องที่มีธีมเดียวกันคือ​ “หลับ”

หลับ

หญิงสาวคนนึงมีความสัมพันธ์กับหมอที่มีภรรยาแล้ว แต่ภรรยาของเขาอยู่ในสภาพสมองตายนอนในโรงพยาบาล ความสัมพันธ์ของเธอก็เลยค้างๆคาๆ เธออาศัยอยู่กับเพื่อนของเธอที่ทำอาชีพโสเภณีหลับ ที่จะไปนอนกับคนโน้นคนนี้โดยไม่ได้มีอะไรกัน นอนเฉยๆเพื่อเยียวยาทางจิตใจ แต่เพื่อนของเธอจู่ๆก็ฆ่าตัวตาย เธอไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอได้พบกับวิญญาณภรรยาของหมอที่เธอคบด้วย แล้วก็ตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ในที่สุด

นักเดินทางยามค่ำคืน

เรื่องนี้จะเล่าเรื่องซ้อนกันหลายชั้น คือคนเล่าเรื่องจะไม่ใช่ตัวละครหลักในเรื่อง เป็นเพียงมุมมองเฉยๆ ชิบามิเป็นเพื่อนกับมาริและมีน้องชายชื่อโยชิฮิโร่ โยชิฮิโร่ได้ตกหลุมรักฝรั่งสาวคนนึงที่มาเที่ยวญี่ปุ่นชื่อซาร่า และหนีตามกันไปที่อเมริกา แต่แล้วก็ไปด้วยกันไม่ได้ โยชิฮิโร่กลับมาหามาริและคบกันแล้วจู่ๆก็ตายไป มาริตกอยู่ในสภาพซึมเศร้า ชิบามิก็คอยให้กำลังใจเธอ วันนึงชิบามิได้รับโทรศัพท์ที่ไม่มีคนพูดหลายครั้ง ด้วยอะไรบางอย่างทำให้เธอคิดว่าเป็นซาร่า ชิบามิไปตามหาที่โรงแรมและเจอกับซาร่ากับสามีใหม่เป็นฝรั่งและลูกชายที่ดูยังไงก็มีเชื้อสายเอเชีย เธอมั่นใจว่านั่นต้องเป็นลูกของโยชิฮิโร่แน่นอน แล้วชิบามิก็กลับมาอยู่กับมาริต่อพร้อมกับเก็บความลับนั้นไว้

เพลงรัก

หญิงสาวคนนึงชื่อฟุมิเป็นโรคติดเหล้าหน่อยๆ อยู่กับแฟนที่มีความสุขกันดี วันนึงเธอได้ยินเพลงแว่วแล้วนึกถึงผู้หญิงอีกคนนึงที่ชื่อฮารุ ฟุมิกับฮารุเคยชอบผู้ชายคนเดียวกัน(ไม่ใช่แฟนคนปัจจุบัน) และแย่งกันอย่างดุเดือด แฟนคนปัจจุบันของเธอเลยช่วยตามหาฮารุและพบว่าตายไปแล้ว แฟนเธอเลยพาไปที่ร้านเหล้าแห่งนึงที่อ้างว่าทำให้พบกับคนที่ตายไปแล้วได้ ที่นั่นเธอได้คุยกับฮารุอีกครั้ง และพบว่าจริงๆแล้วการที่เธอกับฮารุแย่งผู้ชายกันจะเป็นจะตายได้กลายเป็นความรักต่อกัน ช่วงท้ายทั้งสองคนไม่แคร์ในตัวผู้ชายที่แย่งกันเลย เพียงขอให้ได้พบกันและทะเลาะกัน(แสดงความรัก?) และฟุมิยอมรับว่าเป็นรักแบบเลสเปี้ยน เธอกล่าวลาฮารุแล้วก็ออกจากร้านไปกับแฟนของเธอ

บอกตรงๆเลยว่าเล่มนี้ผมชอบแต่แทบจะจำอะไรไม่ได้เลย เพราะมันเป็นเรื่องสั้นด้วยมันเลยปนๆกัน ผมเลยใช้วิธีเปิด wiki ช่วยในการเขียน จริงๆแล้วต้นฉบับของญี่ปุ่นไม่ได้เรียงเรื่องแบบนี้ แต่จะเรียงจาก นักเดินทาง→เพลงรัก→หลับ แทน เรื่องหลับนี้ผมไม่ชอบเท่าไหร่ ดูมันลอยๆและไม่มีความประทับใจ เรื่องนักเดินทางยามค่ำคืนสนุกมาก พล๊อตเขียนเป็นเรื่องยาวได้สบาย ที่ชอบเป็นพิเศษคือเรื่องนี้เล่าผ่านมุมมองของบุคคลที่สามที่เป็นผู้หญิง(ในเรื่องมีแฟนแล้วอีกตะหาก) และจะใช้วิธีค่อยๆปล่อยความจริงทีละอย่าง เราจะรู้จักโยชิฮิโร่ก่อน→รู้จักซาร่า→รู้จักมาริ→กลับไปหาซาร่า คนเล่าเรื่องจะสนิทกับมาริเป็นพิเศษและก็รู้สึกได้เลยว่ามาริจมอยู่ในห้วงลึกขนาดไหน เรื่องที่สามเพลงรักนี่ก็ชอบ มันบ้าดีตรงที่บอกว่าแย่งผัวกันมากกลายเป็นรักกัน มันแบบเออแม่งก็บ้า….แต่ก็เป็นไปได้มั้ง? หนังสือเล่มนี้เป็นเล่มแรกที่ผมได้รู้จักการแปลของ “เพลงดาบแม่น้ำร้อยสาย” ผมขอนับรวมความเหลื่อมล้ำของยุคสมัยไปพร้อมกันเลยทีเดียวนะ ผมคิดว่าเป็นหนังสือที่แปลได้ไม่ดีเอาเสียเลย ที่พอรับได้คือฉากพรรณาบรรยากาศ แต่บทพูดและอารมณ์ในเรื่องนี่ไม่ไหวจริงๆ แปลจากภาษาอังกฤษ สำนวนบางครั้งแข็งจนน่าขายหน้า แทบจะรู้สึกเลยว่าต้นฉบับภาษาอังกฤษเขียนว่าอย่างไร แต่ก็นะ…มันแปลมาตั้งแต่ 9 ปีที่แล้ว

ลาก่อนซึกุมิ (TUGUMI) โดย โยชิโมโตะ บานานะ

มาเรียตอนนี้อยู่กับพ่อและแม่ของเธอที่โตเกียว เดิมที่แม่ของเธอนั้นเป็นเมียน้อยและอาศัยอยู่ต่างจังหวัดกับมาเรีย ในที่สุดพ่อของมาเรียก็หย่ากับภรรยาด้วยความยากลำบากและมาแต่งงานกับแม่ของเธอ และพามาเรียมาอยู่ด้วยกันที่โตเกียว บ้านเดิมของมาเรียที่ต่างจังหวัดนั้นเธอมีเพื่อนสมัยเด็กคนนึงชื่อสึกุมิ สึกุมิเป็นคนสวยมาก แล้วก็มีร่างกายอ่อนแอ ที่สำคัญที่สุดก็คือสึกุมิเกรียนมาก สาเหตุก็เพราะสึกุมิร่างกายอ่อนแอเลยทำให้ไม่มีใครกล้าขัดใจเธอ ส่งผลให้สึกุมิเอาแต่ใจ นิสัยเสีย หยาบคาย และเกรียนถึงที่สุด หากไม่ได้ดั่งใจเธอจะลงไปชักเหมือนจะตาย และถ้าดุเธอ วันรุ่งขึ้นเธอจะป่วยเข้าโรงพยาบาลทันที….. ถ้าตีก็คงตายอยู่ตรงนั้นเลยมั้ง สึกุมิเป็นคนที่ใช้ชีวิตเหมือนกับว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันตายตลอดเวลา วันนึงมาเรียได้กลับมาเยี่ยมบ้านเก่าของเธอและได้พบกับสึกุมิอีกครั้ง

สึกุมิเป็นคนสวยและมีผู้ชายมาติดพันอยู่เรื่อยๆ แต่เธอก็ไม่ได้ชอบใครจริงจัง (และด้วยความเกรียนทำให้หนุ่มๆรับกันไม่ได้) สึกุมิมีพี่สาวหนึ่งคนชื่อโยโกะ โมเอ้มาก เป็นหญิงสาวนิสัยดี ขี้แย คอยดูแลสึกุมิทุกอย่างโดยละทิ้งความสุขส่วนตัวไว้ ทำงานอยู่ร้านขายเค้ก และขอเค้กเหลือๆ กลับมาบ้านเสมอ (จริงๆแล้วบ้านสึกุมิเป็นเรียวกัง มีอันจะกินระดับนึง) สึกุมิ มาเรีย และ โยโกะ เป็นเพื่อนกันสามคนตั้งแต่เด็ก วันนึงระหว่างที่มาเรียกลับมาที่บ้านเก่า สึกุมิได้พบกับลูกชายเจ้าของรีสอร์ทจูงหมามาเดินเล่น และเขาได้ชอบสึกุมิและสึกุมิก็ชอบเขา ทั้งสองคนก็คบกัน ผู้ชายถูกหมั่นไส้และโดนจิ๊กโก๋มาหาเรื่องและเอาหมาไปโยนทะเล ทุกคนออกตามหาและช่วยหมากลับมาได้ แต่วันรุ่งขึ้นหมาก็หายไปอีกครั้งและคราวนี้ก็ไม่มีใครหาเจอ สึกุมิโกรธมากเธอจึงวางแผนจะแก้แค้นด้วยการไปหาหมาที่เหมือนกับหมาตัวเก่ามาเพื่อเอาไปล่อให้พวกจิ๊กโก๋เห็นและตามมาจับไปอีกครั้ง สึกุมิก็ขุดหลุมพรางดักไว้ จิ๊กโก๋ตกไปเกือบตาย แต่โยโกะช่วยเอาไว้ทัน วันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันเดียวกับที่มาเรียกลับโตเกียว สึกุมิป่วยหนักและเข้าโรงพยาบาลยาว หลายอาทิตย์ต่อมาอาการของสึกุมิทรุดลง มาเรียพอได้รับข่าวก็จะไปเยี่ยมทันที แต่วันรุ่งขึ้นแฟนของสึกุมิก็โทรมาหาเธอและบอกว่าสึกุมิอาการดีขึ้นแล้ว มาเรียได้คุยกับสึกุมิและสึกุมิพยายามจะบอกให้มาเรียอย่าอ่านจดหมายที่เธอเขียนถึง ให้ทิ้งไปเลย ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่เรื่องในจดหมายมันช่างน่าอายเหลือเกิน วันรุ่งขึ้นจดหมายของสึกุมิก็มาถึง จดหมายนั้นเล่าว่าสึกุมิรู้สึกว่าเธอกำลังจะตาย เวลากลางคืนนั้นช่างทุกข์ทรมาน วันเวลาที่ผ่านมาทุกอย่างๆที่ได้พบเจอเป็นสิ่งมีค่าสำหรับเธอ ลาก่อนและขอบคุณโลกใบนี้

เรื่องสึกุมินี่ผมชอบมากเลย แม้จะกระดากๆ กับสำนวนแปลอยู่มาก มั่นใจว่าถ้าแปลดีๆ จะชอบกว่านี้เยอะ ผมรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นชื่อนางเอกว่า “ท์สึกุมิ” และการพยายามทำให้สึกุมิพูดจาหยาบคายแบบครึ่งๆกลางๆ ภาษาญี่ปุ่นมีเรื่องของสรรพนามและสำนวนเยอะกว่าภาษาอังกฤษ การแปลข้ามภาษาสองชั้นก็ทำให้รายละเอียดหายไปอยู่แล้ว และตัวผู้แปลเองก็ไม่สามารถเข้าใจถึงจุดนี้ได้เลย สำหรับสึกุมิ นี่ก็เป็นอีกครั้งที่ โยชิโมโตะ บานาน่า เล่าเรื่องด้วยบุคคลที่สามที่ไม่ได้เป็นตัวแปรสำคัญของเรื่อง เป็นเพียงผู้สังเกตการณ์เฉยๆ แม้ว่าประเด็นเรื่องครอบครัวของมาเรียก็น่าสนใจไม่น้อยก็ตาม แน่นอนอยู่แล้วว่าผมต้องชอบสึกุมิ เพราะสึกุมิเป็นตัวละครที่มีพลังแต่ทว่าเปราะบาง ความรักในเรื่องนั้นเป็นประเด็นรอง ในเรื่องสึกุมิเองก็พูดเสมอว่าเธอไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร เธอไม่มั่นใจแม้กระทั่งว่าพรุ่งนี้เธอจะยังรักกันมั้ย มีชีวิตหรือไม่ เธอแค่เพียงทำในสิ่งที่อยากทำเท่านั้น ตัวละครอีกคนที่ชอบก็คือโยโกะ เธอดูน่าสงสารมาก… เป็นกระโถนรองรับอารมณ์สึกุมิเสมอ โยโกะเป็นคนมักน้อย อ่อนโยน มีความสุขกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ ไม่เคยปริปากบ่น ลึกๆแล้วสึกุมิก็ขอบคุณเธอมากเหมือนกัน สิ่งที่ผมจำได้ไม่ลืมเลยคือฉากกลางดึกตอนที่จิ๊กโก๋มาตกหลุมแล้วโยโกะไปช่วยออกมา เธอเปิดประตูเข้ามาในห้องสึกุมิในสภาพเปื้อนไปด้วยโคลน น้ำตานองหน้าแล้วตะโกนใส่สึกุมิว่า “ถ้าเธอยังทำแบบนี้ต่อไปเธอจะต้องตายเข้าสักวันนะ” นั่นเป็นครั้งเดียวที่โยโกะขึ้นเสียงใส่สึกุมิ และก็เป็นครั้งเดียวที่สึกุมิขอโทษโยโกะ เป็นฉากธรรมดาๆแต่กลับทำให้หัวใจผมเต้นแรงอย่างน่ากลัว…

เป็นประกาย (きらきらひかる) โดย เอคุนิ คาโอริ

คู่แต่งงานใหม่คู่นึงที่ฝ่ายชายเป็นเกย์และฝ่ายหญิงเป็นโรคติดเหล้า ทั้งคู่ต่างมีปมที่อับอายต่อสังคมและแต่งงานกันเพื่อให้พ่อแม่พอใจและปกปิดปมด้อย ผู้ชายชื่อมุตสึกิทำงานเป็นหมอ ฝ่ายหญิงชื่อโชโกะไม่ได้ทำงานอะไร เป็นแม่บ้านคอยคุยกับต้นไม้และรูปในกรอบ มุตสึกิเป็นคนใจเย็นและมีคนรักเป็นหนุ่มนักศึกษาชื่อคง โชโกะติดเหล้าอย่างรุนแรงและอารมณ์ขึ้นๆลงๆทุกครั้งที่เมา มุตสึกิจะคอยดูแลโชโกะเสมอ ทั้งสองคนรักกันในแบบที่ไม่ใช่ความรักของชายกับหญิง ไม่เคยมีเซ็กส์กัน ต่างฝ่ายต่างคิดว่าอีกฝ่ายดีเกินกว่าจะมาแต่งงานด้วย วันนึงโชโกะบอกให้มุตสึกิชวนคงมาที่บ้าน คงและโชโกะสนิทกันอย่างรวดเร็ว พ่อแม่ของทั้งคู่อยากให้โชโกะมีลูกแต่มุตสึกิบ่ายเบี่ยง วันนึงความลับเรื่องมุตสึกิเป็นเกย์ก็แตก พ่อแม่ของทั้งคู่รู้เรื่องและบอกให้มุตสึกิเลิกกับคง โชโกะปรึกษาหมอว่าจะสามารถทำกิฟท์โดยใช้อสุจิจากทั้งมุตสึกิและคงให้เธอท้องเพื่อที่จะเป็นลูกของคนสามคนได้ไหม คงรู้เข้าจึงหนีไปจากชีวิตของทั้งสองคน แต่จริงๆแล้วคงแค่หลบหน้าไปเฉยๆ ให้พ่อแม่ของทั้งคู่คิดว่าคงและมุตสึกิเลิกกัน แล้วชีวิตรักสามแขนงบิดเบี้ยวก็ดำเนินต่อไป

เดิมทีผมคิดจะหาหนังสือของ โยชิโมโตะ บานาน่า มาอ่านต่อ แต่ดูเหมือนว่าในร้านจะไม่มีแล้ว เงื่อนไขเวลาผมเลือกหนังสืออ่านก็คือ 1)ผมไม่ชอบเรื่องแฟนตาซีเหนือจริง 2)ผมไม่ชอบนิยายฆาตกรรม 3)ผมชอบเรื่องที่ตัวเอกเป็นผู้หญิง หลังจากเลือกไปเลือกมาก็ได้เล่มนี้แบบกล้ำกลืนนิดหน่อย เพราะคำโปรยบอกว่าเป็นเรื่องของเกย์ แต่ในเรื่องไม่ได้เน้นเรื่องชีวิตของเกย์เท่าไหร่ เรื่องนี้แต่ละบทจะสลับกันเล่าเรื่องผ่านมุมมองของโชโกะและมุตสึกิ ในเรื่องแสดงให้เห็นความรู้สึกของคนทั้งสองอย่างงดงาม (เล่มนี้ไม่ได้แปลโดยเพลงดาบแม่น้ำร้อยสาย แต่แปลโดย น้ำทิพย์ เมธเศรษฐ และแปลจากภาษาญี่ปุ่น แปลดีกว่ามากๆ) โชโกะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ รู้ว่าผิดแต่ก็ยังทำ มุตสิกิก็เป็นคนดีเหลือเกิน เรื่องที่น่าสนใจอีกอย่างก็คือหนังสือเล่มนี้เขียนในปี 1992 (เกือบ 20 ปีมาแล้ว!?) ตัวละครในเรื่องจะติดต่อกันด้วยโทรศัพท์บ้านและเดินทางด้วยรถเมล์ ไม่มีโทรศัพท์มือถือหรือว่ารถไฟในเรื่องเลย หลังจากอ่านจบก็รู้สึกว่าเป็นอีกเรื่องที่น่าประทับใจ ถ้าผมจำไม่ผิด เอคุนิ คาโอริ นี่เขียนเรื่อง Blu ด้วยมั้ง

แล้วฉันจะกลับมา (いま、会いにゆきます) โดย อิชิคาวะ ทาคุจิ

ชายคนนึงภรรยาตายไปแล้ว เขาเป็นโรคบางอย่างที่ทำให้อยู่กับคนเยอะๆไม่ได้จึงมาอาศัยอยู่ที่บ้านนอกกับลูกชายสองคน วันนึงเขาได้พบกับหญิงสาวคนนึงซึ่งเหมือนกับภรรยาของเขาที่ตายไปแล้วไม่มีผิด แถมเธอยังความจำเสื่อมอีก เขาพาเธอมาอยู่ด้วยกันและได้รักเธออีกครั้ง หลังจากหมดฤดูฝนเธอก็หายไป ชายคนนั้นได้อ่านบันทึกที่ภรรยาของเขาทิ้งเอาไว้ว่าจริงๆแล้ว เธอที่เขาได้พบเมื่อฤดูฝนนั้นเป็นเธอที่ประสบอุบัติเหตุและย้อนเวลากลับมาพบกับเขา และได้ตกหลุมรักเขา แล้วก็กลับไปแต่งงานกับเขานั่นเอง

จริงๆควรจะเล่าให้ละเอียดกว่านี้หน่อย แต่ผมมีปัญหาจริงๆอยู่ว่าผมเรื่องนี้ผมได้ดูหนังก่อนแล้วค่อยอ่านหนังสือ หลายๆอย่างในเรื่องแตกต่างกันระหว่างเวอร์ชั่นหนังและเวอร์ชั่นหนังสือ และผมจำไม่ได้ว่าอันไหนมันอยู่ในอะไร… สิ่งที่ผมมั่นใจก็คืออารมณ์ของทั้งสองเรื่องต่างกัน และหนังนั้นดัดแปลงหนังสือได้อย่างฉลาดและควรจะเป็นจริงๆ ผมดูหนังเรื่องนี้เพราะว่าโปรโมทกันเหลือเกินว่าเศร้าน้ำตาไหลพรากๆ ผมเห็นหน้าปกแล้วคิดว่าต้องเป็นดราม่าพ่อลูกอันสุดแสนน่าเบื่อแน่ๆ พอได้ดูก็เป็นอย่างที่คิดครึ่งนึงและอีกครึ่งนึงก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าไม่เลวเหมือนกันนะ พอไปเอาหนังสือมาอ่านกลับรู้สึกว่าไม่ประทับใจไหร่ เพราะคิดว่าจะได้เก็บรายละเอียดส่วนที่หนังตัดทอนไปแต่กลายเป็นในหนังสือแทบไม่มีส่วนที่ในหนังไม่มีเลย แต่กลับกันในหนังกลับมีหลายอย่างที่ในหนังสือไม่มี สิ่งที่ผมไม่ค่อยชอบในหนังก็คือนางเอกหน้าแก่จัง….

หญิงสาวผู้หวาดกลัวความสุข (ひとかげ) โดย โยชิโมโตะ บานาน่า

ชายหนุ่มคนนึงพบกับหญิงสาวคนนึง และตกหลุมรัก ทั้งคู่ค่อยๆทำความรู้จักกัน เขาเรียกเธอว่า “จิ้งเหลน” (ひとかげ มนุษย์จิ้งเหลน) เธอค่อยๆเปิดเผยตัวเองออกมาว่าเธอกำลังลงโทษตัวเองให้ไม่มีความสุข ฝ่ายชายค่อยๆทำความเข้าใจเธอและพาเธอออกมาพบกับความสุข

หลังจากที่ผมไม่พบหนังสือของ โยชิโมโตะ บานาน่า ในร้านเช่าแล้ว ผมจึงไปขอยืมมาจากพี่แทน(ทำไมมึงไม่ซื้อ….) เล่มนี้ออกจะแปลกๆหน่อยเพราะเป็นหนังสือไม่เก่า พิมพ์โดยสำนักพิมพ์ไต้ฝุ่น เล่มบางเฉียบ แถมมีภาพปกและภาพประกอบโดย วิศุทธิ์ พรนิมิตร อีกตะหาก ว่ากันตรงๆเรื่องนี้ไม่ได้เน้นที่เรื่องราวแต่เน้นที่ความรู้สึกแทน ส่วนตัวแล้วไม่ประทับใจเท่าไหร่ แต่ก็มีจุดที่ชอบอยู่บ้าง

แมวมอง (吾輩は猫である) โดย นัตสึเมะ โซเซกิ

แมวตัวนึงในที่ไม่มีแม้แต่ชื่อ (แอบ)อาศัยอยู่กับเซ็นเซย์ที่เป็นนักเขียนนิยายขายไม่ออกในยุคญี่ปุ่นเพิ่งเปิดประเทศ เจ้าแมวตัวนี้เฝ้ามองมนุษย์ด้วยความเบื่อหน่ายความขลาดเขลาของมนุษย์ที่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย

ยืมมาอีกแล้วสำหรับเล่มนี้ อยากรู้ว่างานของนักเขียนรุ่นเก่าและเก๋าอย่าง นัตสึเมะ โซเซกิ (บุคคลบนแบงค์ 1000 เยน) ที่ถูกกล่าวถึงเป็นอย่างไร พออ่านก็พบว่า…. อ่านยากหว่ะ (หรือว่าจริงๆแล้วกรูโง่!?) เป็นเรื่องเสียดสีสังคมและการเมืองญี่ปุ่นสมัยนั้น มีบริบทเรื่องการเมืองและบุคคลในประวัติศาสตร์เยอะเลย แถมยังแปลได้อ่านยากมาก(ในเรื่องมันก็ยากอยู่แล้ว) อ่านไปจบเล่มปรากฏว่า… มันเป็นเล่ม 1 และที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ… ไม่มีเล่มสองต่อ…
หลังจากอ่านแมวมองไม่สนุก ผมก็หมดไฟไม่ได้ไปหาอะไรอ่านอีก (ไม่นับไลท์โนเวล) เพราะที่ร้านไม่ค่อยมีหนังสือแปลกๆแล้ว (มีที่เล็งๆไว้อยู่สองสามเล่ม รอมีอารมณ์ก่อน) น่าแปลกอย่างนึงก็คือผมได้ไปซื้อหนังสือมาอ่านเพิ่มเองด้วยหลายเล่ม แต่กลับอ่านไม่จบหรือยังไม่ได้อ่านเลย หนังสือที่ซื้อมามีราคาเล่มละเป็นร้อยหรือหลายร้อย แต่กลับไม่มีแรงกดดันให้อ่านเลย ต่างกับเวลาที่ไปเช่ามาอ่าน ผมจะรู้สึกเร่งรีบร้อนใจทุกครั้งที่รู้ตัวว่ายังไม่ได้อ่านและเย็นนี้ต้องเอาไปคืนแล้ว มันทำให้ผมมีพลังในการอ่านได้อย่างไม่น่าเชื่อ เงินสิบยี่สิบบาทที่อยู่ในกระเป๋านั้นมีน้ำหนักมากกว่าเงินหลายร้อยที่ออกจากกระเป๋าไปแล้วเสียอีก ช่างแปลกเหลือเกินนะมนุษย์เรา